Zondag 28 februari

Weer een week voorbij..3 weken en 2 dagen verder en ik merk dat alles zijn tol begint te eisen. Olivier heeft vanaf de chemo, afgelopen Dinsdag elke dag gespuugd. De eerste dag het meest, maar het lijkt niet echt te zakken. Hij kijkt witjes en is lusteloos en hij eet en drinkt sinds Dinsdag helemaal niks. De sondevoeding gaat omhoog en omlaag, afhankelijk van zijn toestand. Hij kijkt wel tv en speelt op zijn DS, maar daar houdt het wel mee op.

Ik moet zeggen dat ik ook niet bepaald een stralend zonnetje ben. ik heb Vrijdag en gisteren gewerkt en voel dat ik er niet voor 100% sta en dat kan absoluut niet in mijn werk. Ik heb sinds gisteren hoofdpijn, die niet zakt en denk maar aan 1 ding...die operatie. Andere dingen zijn nu niet belangrijk. Morgen gaan Jaap en ik met Olivier naar Nijmegen om opnieuw een echo van zijn buik en een longfoto te laten maken. Deze keer voor de chirurg om een beeld te krijgen voordat hij aan de slag kan. Als ik op de aanvraag voor de longfoto "Meta's?" zie staan, wordt ik al niet goed. Die zijn er niet! Ik wil mijn hoofd liever in het zand houden! Ik moet er niet aan denken dat ze er alsnog blijken te zitten. Ik pieker en maal maar verder...En zijn bloeddruk is nu zo hoog...wat gaat daarmee gebeuren tijdens de ok en vlak daarna? Ik zie alleen maar complicaties en moet mezelf soms echt bij elkaar rapen.

Gisteren was ik voor mijn werk op de kinderafdeling waar Olivier heeft gelegen in het eerste weekend. Een kindje ophalen om naar huis te brengen. Het voelde erg vreemd! Zeker toen een verpleegkundige me zag en me vroeg hoe het ging. Ik wilde daar niet zijn en was meteen weer moeder ipv verpleegkundige, dus de knop om gezet en mijn werk gedaan. Mijn collega's zijn begripvol en steunen me enorm. De afleiding van het "er even uit zijn", doet me wel goed.

Vanmiddag kwamen Rens, Mees en Olivier weer terug van Jaap. Ze zijn daar sinds Donderdagavond geweest. Ze hadden het fijn gehad en Jaap zei dat Olivier ook bij hem niet lekker in zijn vel zat. Hij gaat achteruit en ik wil dat die tumor uit hem gaat! Dan pas kan hij weer een stapje vooruit maken...en wij dus ook. Hij ligt nu lekker te slapen in mijn bed en ga hem daarna weer dicht bij me houden...ppfff...Wat een Klote-dag! Waarom moet dit toch allemaal gebeuren?! Van de andere kant, dit gun je geeneen kindje...

Voor de mensen die ik nog moet mailen, bellen etc....morgen is er weer een dag.

Sylvie.