Vrijdag 5 Februari

Olivier was al een tijdje niet zichzelf...en met zichzelf bedoel ik een open, nieuwsgierige, eigenzinnige, innemende, driftige en erg lieve peuter. Hij was altijd al dun, maar nu ronduit mager. Als hij op de weegschaal stond, dan was zijn gewicht hetzelfde. Ik zag het waarschijnlijk verkeerd, dacht ik elke keer. Daarnaast was hij bleek en moe en had soms ineens koorts en dan was het weer weg. Olivier is een zogenaamd "orenkind" en het is gewoon voor hem dat hij regelmatig een oorontsteking heeft. Bij navraag had hij echter geen oorpijn.
Doordat er veel gebeurd is in het afgelopen jaar en daaroverheen de feestdagen en een verhuizing, was het sluimerend ontstaan. Het was erg sluimerend ontstaan..Er was steeds wel een verklaring te vinden voor de vage kwaaltjes. De laatste 2 weken was het echter veel erger geworden.
Hij at en dronk veel te weinig en sliep veel. Op de peuterspeelzaal speelde hij niet echt meer en toen we naar de Efteling en het zwembad gingen, wilde hij alleen maar zitten, terwijl hij zei dat hij het wel leuk vond. Hij had een keer bloed bij zijn urine en pijn in zijn onderbuik. Ik dacht aan een blaasontsteking, maar uit urineonderzoek kwam niets afwijkends en de dezelfde dag was het bloedverlies weer weg evenals de pijn. Ik wilde dat Oliviers bloed gecontroleerd werd op zijn hb, lever- en nierfuncties, omdat er iets niet klopte en had al een afspraak gemaakt bij de huisarts. Deze kon over 2 weken pas ivm vakantie. Ik wilde al eerder bloed prikken, maar dat kon niet, omdat er een aanvraag van de huisarts moest zijn.
Rens, Mees en Olivier waren een aantal dagen bij Jaap geweest, omdat ik nachtdienst had. Ik droomde over Olivier. Ik droomde dat Olivier dood ging. Geen leuke droom en ik was erdoor van slag geraakt. Ik vertelde het tegen Jaap en Paul. Ik maakte me echt enorme zorgen en wilde actie! Het klopte niet! Doordat ik Olivier even niet gezien had, schrok ik toen ik hem weer zag...Ineens zag ik hem en ik zag zijn ziekte. Hij was ziek! Er schoot door mijn hoofd dat hij kanker had en ik dacht aan Leukemie. Ik moest mijn gedachten ordenen over de te nemen actie en ging douchen. Even later zei Paul tegen mij dat hij zijn buik had onderzocht tijdens het verschonen van zijn luier en dat hij een zwelling had gevoeld aan de linker kant. Ik keek ook naar zijn buik en zag en voelde het ook...
We besloten dat we diezelfde dag nog met Olivier naar de kinderarts wilden en om het "netjes" te doen, belde ik de huisarts voor een afspraak, en wel nu meteen..

Onze eigen huisarts was op vakantie en er was een invalster. Ze had een erg drukke dag was het eerste wat ze zei en kwam gestressed over. Ik vertelde het verhaal en ze liet duidelijk merken dat ze er geen probleem in zag. Ze keek wel even naar zijn buik. Ja, ze voelde ook een zwelling en dacht aan obstipatie. Obstipatie?! Zei ik en kon mijn ongeloof over zoveel onkunde niet verbergen. Ze vond het, op zich, wel een goed idee om Oliviers bloed te onderzoeken...over 2 weken. Ik vertelde haar dat we geen 2 weken meer gingen wachten en dat we diezelfde avond naar de eerste hulp gingen. Hierop werd ze boos op mij en vroeg wat we dan kwamen doen als we dat toch al van plan waren? Zeker terwijl zij het zo druk had. Ze weigerde ons door te sturen en zei dat als we toch gingen, dit tegen haar advies was en dat ze dan ook geen verwijsbrief zou schrijven. Ik vertelde haar heel kalm dat ik dat prima vond en dat het voor ons geen verschil zou maken. Wij wilden in eerste instantie niet de korte route naar het ziekenhuis nemen, omdat we allebei ambulanceverpleegkundige zijn en de mensen kennen op de eerste hulp. We wilden geen gebruik maken van onze positie. In dit geval maakte het mij verder niet meer uit hoe we naar het ziekenhuis gingen, als er maar naar Oliviers buik gekeken werd.
Paul en ik vertelde haar dat wij geen moment langer gingen wachten met een kindje van 3 jaar die er anemisch uitziet, moe is, afgevallen lijkt en een zwelling in zijn buik heeft. Doordat wij heel rustig bleven en voet bij stuk hielden, wilde ze toch even overleggen met de dienstdoende kinderarts. Hierna was ze compleet omgeslagen en gaf, enigszins hakkelend, toe dat ze misschien fout zat en dat de dienstdoende kinderarts Olivier zeker wilde zien....

Aangekomen in het ziekenhuis konden we meteen doorlopen naar de kinderafdeling en werd ik overspoeld door herinneringen die ik daar heb. Rens en Mees in de couveuse, Mees zijn opname met ademhalingsproblemen, Oliviers geboorte, Oliviers reflux met uitdroging, Oliviers oor- en keelontsteking met uitdroging....Zoals alle keren was het als een warm bad. De verpleegkundigen en kinderartsen waren wederom meelevend, kundig, direct en eerlijk. Ik ben ze eeuwig dankbaar! De kinderarts onderzocht Olivier en ik zag de schrik op haar gezicht. Ze zei meteen dat het niet goed was en dat we aan hele vervelende dingen moesten denken. Ik vroeg of ik aan Leukemie moest denken en ze zei dat ze dat niet wist, maar dat we wel aan een tumor moesten denken. Op dat moment werd de grond onder me weg geslagen. De bevestiging op hetgene wat ik van binnen al wist. De tranen liepen over mijn gezicht, terwijl ik vol ongeloof naar mijn kleine ventje keek op dat grote bed en die vol vertrouwen terug keek naar mij. Zijn grote, blauwe ogen vast aan de mijne. Ik had regelmatig telefonisch contact met jaap gehad over de ontwikkelingen en ik heb hem meteen gebeld en gezegd dat hij naar het ziekenhuis moest komen. Ik vertelde hem nog niks inhoudelijk, want dat leek me niet verstandig door de telefoon. Ik trilde over mijn hele lijf.

Ondertussen dat Jaap naar het ziekenhuis kwam, was de laborant er om bloed te prikken en was de spoed-echo voor zijn buik al geregeld. In een optocht gingen we er naartoe. Daar zagen we hem voor het eerst in het zwart-witte beeld en de voorlopige diagnose werd meteen verteld. Olivier heeft een tumor van 12 cm bij 14 cm in zijn buikje en waarschijnlijk gaat het uit van zijn linkernier. Toen ik hoorde dat er zo'n grote tumor in Oliviers kleine lijfje zat, brak ik echt van binnen. Alle meest verschrikkelijke scenario's schoten door mijn hoofd. Als een tumor al zo groot is, hoe groot is dan de kans wel niet op meta's? Hij gaat dood! Omdat ik Olivier niet wilde laten schrikken, pakte ik mezelf weer acuut bij elkaar en liet alle informatie op me afkomen...Waarschijnlijk een Wilmstumor, Radboud, Chemo, Nier verwijderen, weer chemo, prognose... Ondertussen knuffelde ik Olivier en hield zijn kleine lijfje dicht tegen me aan...mijn ventje!

Op dat moment kwam Jaap aan in het ziekenhuis en ik liep even de gang op met hem en vertelde met trillende stem dat Olivier kanker had. Ik zweeg en zag bij Jaap de grond wegslaan. Hij hapte bijna naar adem en zakte op zijn hurken. Ik vertelde alles wat de kinderarts mij had verteld. Daar stonden we dan. Op de gang van "onze" kinderafdeling. Ons Oliviertje was ziek en had kanker! Welke kant we opgingen wisten we niet. Ik zag de klap bij Jaap aankomen zoals het bij mij aankwam. Hoe kun je dit ook op een "zachte" manier brengen? Die is er niet! Ons kind heeft kanker! Alle ellende van afgelopen jaar viel in het niet bij dit nieuws. De kinderarts benoemde het later nog heel expliciet naar ons...jullie kind, jullie Olivier heeft kanker.

Olivier vermaakte zich ondertussen wel en schoof anderhalf worstebroodje naar binnen. We mochten Olivier die avond mee naar huis nemen en de volgende ochtend zouden we een telefoontje krijgen hoe laat we in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen verwacht werden. Bij het afscheid zag ik het medeleven in de vorm van natte ogen die ons diep aankeken van de verpleegkundige en de kinderarts.

Jaap bleef bij Olivier op de kamer slapen en ik ben nog even naar mijn ouders gegaan, waar Rens en Mees door dit alles logeerden. Ze sliepen nog niet en ik ging tussen ze in liggen op het bed. Aangezien ze allebei 6 zijn en niet op hun achterhoofd gevallen, heb ik ze verteld dat Olivier ziek is en dat hij naar het ziekenhuis moet. Dat hij een bultje in zijn buik heeft en dat dat weg moet gaan door medicijnen en een operatie. Ik vertelde dat het zou kunnen dat Olivier vaak in het ziekenhuis zou moeten blijven en ik vertelde ook dat alles goed kwam en dat papa en mama ervoor zouden zorgen dat alles zo gemakkelijk mogelijk voor hen zou verlopen. Ik merkte dat vooral Rens beter begreep wat ik zei dan wij allemaal dachten en hij moest huilen, waarop Mees ook moest huilen. Ik wilde het verdriet wegnemen en wilde niet dat ze bang waren. Ondertussen was ikzelf van binnen doodsbang en voelde de paniek door mijn lijf gieren. Ik vroeg ze of ze graag bij opa en oma wilden blijven logeren of dat ze met mama mee naar huis wilden. Ze wilden allebei met mij mee en dat was ook wat ik zelf het allerliefste wilde. Allemaal bij elkaar...Voor de laatste avond tot....? Bij elkaar zijn voelde nu erg belangrijk! Mijn ouders, ouders van Jaap, Marjon en Colette kwamen ook nog even langs. Arno gaf met een mentale oppepper door me het uitgangspunt te geven "Het glas is half vol". Het was fijn om thuis te zijn. Een onrustige nacht volgde. Vaak wakker en steeds weer opnieuw het besef en de tranen. De volgende dag was ik er klaar voor. Vol strijdlust! Nog niet misschien dat we onze kleine druktemaker kwijt zouden raken!

Sylvie