Maandag 22 februari

Vandaag een dagje scholing gehad. Het was een dubbel gevoel. Van de ene kant wilde ik thuis zijn bij Olivier, die huilde toen ik weg moest en van de andere kant was het goed voor me om er uit te zijn en mijn eigen vaste routine weer op te pakken. Lood in mijn schoenen en hoge tranen, maar na een tijdje kon ik me beter ontspannen en was het leuk. Merk wel dat ik niet mezelf ben. Die navelstreng wordt op zulke momenten wel erg kort. Veel lieve reacties en begrip van collega´s en een paar telefoontjes naar huis. Olivier en Paul hadden het prima naar hun zin. Op de terugweg ramdruk op de weg en teveel melancholische liedjes op de radio. Ik ben zo moe!
Nu zitten we weer naast elkaar op de bank en Olivier heeft heel veel plezier van zijn DSI. hij maakt steeds foto´s en vervormd die dan tot niets... Ga hem nu zijn bed in gooien, mijn bed dus. Afgelopen nacht ongeveer elk kwartier wakker geweest door een veel te wakkere Olivier, dus nu meer wakker gehouden vandaag en later naar bed. Hij kijkt nu bijna scheel, dus ik ben hoopvol!

Morgen al om 8.55 in het Radboud zijn voor de chemo. Hij krijgt nu weer allebei de medicijnen en waarschijnlijk wordt hij weer misselijk. Zie er tegenop...Morgenvroeg begin ik meteen met de Zofran geven en hopelijk helpt het een beetje. We zijn al op de helft met de chemo en over 2 weken al de operatie! Ik merk dat ik er steeds meer mee bezig ben. Wordt een grote ingreep en ik heb steeds meer vragen voor de chirurg. En dan natuurlijk nog de uiteindelijke uitslag over het stadium van de tumor en nabehandeling. Misschien nog wel een nachtje ic...Ik laat het maar los en laat het maar op me af komen.

Sylvie.