Zaterdag 6 februari

Het was gezellig op een bepaalde manier. Olivier lekker in bad gezeten en Rens en Mees onder de douche. Jaap ging naar de stad om wat dingetjes te halen en het leek wel sinterklaas... Cadeautjes voor Rens en Mees van Pokemon en Bakugan en voor Olivier een DSI. Die zou hij eigenlijk pas op 8 April krijgen voor zijn 4e verjaardag, maar dat maakte nu allemaal niet meer uit. Hij wilde graag een rode DS, dus er kwam een Rode DS...inclusief Dora, Diego en een dolfijnen spel. Een nieuwe Cars Badjas, waarin hij meer op een soort bokser leek en nieuwe pyamas van Thomas en Cars. Natuurlijk konden nieuwe Cars stiften niet ontbreken, evenals een klein koffertje voor al zijn toiletspulletjes. Ook nog een nieuwe knuffel. Een egeltje en later besloot Olivier dat het egeltje Sofie heet, want dan is Sofie altijd bij mij, vertelde hij. Het was een echt feest en zijn ogen twinkelden van blijdschap...Wij zaten met zijn drieeen met een brok in onze keel en een steen in onze maag te kijken. We wisten van elkaar dat we hetzelfde dachten en we waren klaar voor de strijd...zo ongeveer dan...

In de auto deed Olivier zijn oogjes nog even dicht. Hij ging heel ontspannen mee. Rens was stevig in tranen toen hij en Mees met opa en oma meegingen. Nadat we weg waren hebben ze daar een fijne dag gehad met veeeeel voetbalplaatjes en pannenkoeken. Olivier was niet bang. Hij was al vaker in het radboud geweest toen hij naar de "piemeldokter" ging. Hij liep toen zingend/schreeuwend door de gang: "Ik ga naar de piemeldokter!." Het leek me geen goed idee om dit te herhalen met:" Ik ga naar de kankerdokter!."....nee, geen goed plan...

Opname op afdeling De vuurtoren verliep rustig. De kinderoncologie-afdeling is vol en dit is kindercardiologie en chirurgie. Een kort onderzoek en een nieuw echo en ook een foto van zijn longen om te kijken of er uitzaaiingen zijn (die gaan bij deze tumor het snelst naar de longen, dus erg belangrijk onderzoek!) Staan we daar op de eerste hulp waar ik regelmatig patienten breng. Op de traumakamer nog wel....afschuwelijk! Olivier is het ook beu en zet het op een huilen. Ook het bloed prikken is geen succes. Er wordt 2 keer mis geprikt als hij een infuus krijgt. Mijn handen jeuken en olivier zweet van boosheid, wanhoop en verdriet. Ook de ongelukkige prikster krijgt rode vlekken in haar nek. Na 2 keer geef ik aan dat ze iemand anders mag inschakelen en de oncoloog komt en het prikken gaat gelukkig feilloos. Doordat we hebben aangegeven dat Olivier amper drinkt krijgt hij een infuus om het vocht aan te vullen. Hierna zijn we er allemaal wel ff klaar mee. Eugenie is ook gekomen en het voelt goed. We zijn sterk met zijn vieren en gaan Olivier, Rens en Mees en elkaar erdoorheen trekken. Nog een gesprek met de oncoloog en de uitslag van de longen...schoon! wat een opluchting!

Ik blijf als eerste bij Olivier slapen en de anderen gaan naar huis. Het is ondertussen 22.00 uur en Olivier en ik gaan slapen. Natuurlijk een nacht met tussenpozen, maar dat is prima. Mijn ventje en ik zijn alleen...zoals het begonnen is. Hij in mijn buik en nu in het bedje naast me. Het is vredig.

Sylvie.