Vrijdag 12 februari

1-1 voor Olivier.. Eindelijk is mijn kleine lieve mannetje weer thuis, vertrouwde omgeving. Hij is veilig thuis bij Sylvie en Paul. Afgelopen week is in sneltreinvaart aan me voorbij gegaan, veel het gevoel gehad geleefd te worden, maar ook een nieuw soort energie van gekregen, levenslust? Ook veel emoties gevoeld en gezien.

Wat me vooral is bijgebleven van afgelopen week is het doorzettingsvermogen van Olivier. Hij ondergaat alles dapper, hoe eng hij het ook vind of hoe bang hij daar ook voor is. Tijdens bloedprikken riep hij boos 'bloed prikken is kut!k De verpleegkundige vond dat ook.. Ben blij dat ik voor hem kon zijn, samen met sylvie, eugenie en paul. De nachten samen met hem waren fijn en pijnlijk. In zijn laatste nacht thuis, heb ik bij sylvie en paul op zijn kamer gelogeerd. Hij vertelde me 's nachts dat hij niet bang was. In zijn eerste nacht van mij met hem in het ziekenhuis vroeg hij me wat kanker is. Vanacht vroeg hij of ik bij hem in bed kwam slapen, hij vond het eng, en dat heb ik gedaan.

Ik heb de afgelopen week gedacht dat hij het niet zou gaan redden, kan niets ergers bedenken. Maar gedurende deze week heb ik geleerd en ervaren dat kanker bij kinderen anders is dan bij volwassenen. Gelukkig maar. Niet dat ollie geluk heeft, hij is heel erg ziek, maar zijn kansen zijn positief en wij hoopvol.

Ik hou van je lieve Olivier

Jaap