Oliviers weblog is af! Het verhaal is geschreven en de "strijd gestreden". Olivier is als grote winnaar uit de bus gekomen en eigenlijk wij allemaal een beetje. We zijn er allemaal rijkere mensen van geworden. We nemen het mee in onze verdere levens...levenservaring...Van mij had het weg mogen blijven, maar het is nu eenmaal zo. What doesn't kill you, makes you stronger!
Ik ga het weblog naar een uitgever sturen en wie weet wordt Oliviers verhaal een echt boekje? Het weblog dat begon op de eerste dag en een naslagwerk voor Olivier moest worden. Een dagboek wat wij voor hem gingen bijhouden met foto's, zodat hij, als hij wilde, altijd kon nalezen wat hij meegemaakt had toen hij klein was. Als we toen eens hadden geweten hoe heftig het allemaal zou worden... Later werd het weblog een middel om van ons af te schrijven en onze emoties en gevoelens een plaats te geven. Tevens was het een manier om alle mensen om ons heen te informeren over Oliviers toestand.
Een verhaal met diepe dalen en ook een paar mooie pieken!
Iedereen bedankt!
Jaap, Sylvie, Eugenie, Paul, Rens, Mees, Tim, Sofie en vooral OLIVIER!
dinsdag 30 november 2010
vrijdag 26 november 2010
Vrijdag 26 november
Hoor net dat Oliviers weblog bijna klaar is en opgestuurd gaat worden naar een uitgeverij. Dan nog maar snel een stukje van mij. Wat een snelheid ineens! Heeft mama Sylvie het op haar heupen gekregen? Goed voor haar!
Typerend overigens voor Oliviers proces van herstel, die snelheid op het laatst. Olivier heeft zijn laatste chemokuur gehad op dinsdag 2 november. Op zondag 7 november zijn "ik–ben-beter-feestje" gehad, om vervolgens op dinsdag 9 november naar zijn eerste nacontrole te gaan!
Ik ben samen met Eugenie meegegaan naar Oliviers eerste nacontrole. Meer ziek dan beter. Ik ben namelijk in de week van Oliviers laatste chemokuur ziek geworden. Er begint een patroon in te komen. Na elke mijlpaal in Oliviers herstelproces ziek worden.. Het lijkt alsof mijn lichaam meer macht heeft over mezelf dan mijn geest zou willen. Het lijkt alsof mijn lichaam bepaalt dat de vermoeidheid er dan uit mag. Het grote verdriet, de grote onmacht, de fokking frustratie. Het mag eruit. Nee, het moet eruit zegt mijn lichaam, nee, dirigeert mijn lichaam! Waarom Olivier? Waarom wij? Waarom juist na een jaar waarin al zo veel ingrijpende wijzigingen in het leven van mij, Sylvie, Rens, Mees & Olivier gekomen zijn? Waarom gebeurt dit –grrrr!– niet in iemand anders zijn leven? Jaja, je mag een ander dat niet toewensen.. Weet ik allemaal wel, maar wat koop ik daarvoor? Wat koopt Olivier daarvoor?! Waarom hij? Waarom wij?! Waarom zo’n klein lief mannetje van 3 jaar met schattige blonde krulletjes zijn krulletjes afnemen? Waarom zijn wenkbrauwen en wimpers afnemen, zijn hele voorkomen, zijn gezondheid, zijn toekomst? Geef mij daar maar eens passend antwoord op! Een doordacht, onderbouwd antwoord. En toen bleef het stil. Dus..
Maar goed, gelukkig ben ik meer rationeel dan emotioneel ingesteld. Tracht alles wat me overkomt in mijn leven te ontleden in mijn hersenen en me in te leven in alles en ga zo maar door. Zodoende kan ik omgaan met alles wat ik emotioneel meemaak. Hierdoor zie ik het leven positief in. Eigenlijk al van kleins af aan gedaan (vind ik zelf). Weet nog dat er ergens uit een toets in de 6e klas van de lagere school naar voren kwam dat ik taal wiskundig benaderde en wiskunde taalkundig probeerde te ontleden. Rationeel dus. Ik kan veel hebben, maar voel soms (te) weinig, denk ik dan.. Maar afgelopen jaar is me wel duidelijk geworden dat het zo niet altijd werkt. Dat verdriet soms verwerkt móet worden en eruit moet. Dat dat góed is. Dat je daar anders ziek van wordt. Jaja, ik heb het aan den lijve ondervonden, dat je van zorgen en altijd maar doorgaan ziek kan worden. Maar goed, gelukkig wordt je na ziek zijn meestal weer beter.. He Olivier?!
Dus om een lang verhaal kort te maken, ik denk dat het antwoord op de vraag ‘waarom?’ is dat het juist komt doordat hij en wij juist zo sterk liefdevol en toegewijd zijn, dat we het daarom voor onze kiezen hebben gekregen. Wat nu als Olivier geen vechter was? Wat nu als Olivier een papa en/of een mama gehad zou hebben zonder diepgang, zonder inhoud, zonder uithoudingsvermogen? Wat nu als Olivier een paar verwende of mutserige broertjes gehad zou hebben? Dan was het vast anders afgelopen, dan was het verdriet, frustratie etc. hem en ons teveel geworden.
Dan had Olivier het wellicht niet gered. Olivier de bovennatuurlijke strijder!
Maar wij zijn er juist allemaal sterker door geworden, en wijzer, meer bewust van het leven en onszelf.
Pas had ik het met Eugenie over hun namen. In de krant stond dat Mees & Rens een lintje gekregen hebben, voor hun heldendaden. Mees & Rens? Inderdaad, maar ze bedoelen natuurlijk Rens & Mees. Ik ken namelijk geen Mees & Rens. Mees & Rens klinkt niet. Rens & Mees daarentegen juist weer wel. Het zou niet kloppen als Rens Mees zou heten en Mees Rens. Rens zijn naam heeft wat met geld en macht te maken, kostwinner, leider etc. Zie hier ons Rensje! Een 100% match. De doorzetter, de winnaar, de beste (wil hij tenminste zijn..). Zou Mees niet kunnen of moeten zijn.
Mees zijn naam betekent onder meer rijk aan rimpels. Hier komt voor kenners "Henkie de wenkbrauw" weer om de hoek. Hoezo rimpels?! En Mees is gewoon een heerlijk dromerig fladdermannetje, een vogeltje dus. En laat het vogeltje Mees nu net omschreven worden als een ‘klein, weinig schuw zangvogeltje’. In Mees zijn rapport staat ieder jaar keer op keer vermeld dat Mees zo lekker sociaal en gezellig kletst. Mees de weinig schuwe zangvogel dus. Rensje is uiteraard een schat en praat volop, maar ik zou hem niet kunnen omschrijven als 'weinig schuwe zangvogel'. Rens is een winnaar. Wil niet sociaal kletsen, maar zijn gelijk halen. En terecht! De winnaarsmentaliteit druipt van hem af. Dat hij van binnen een piepklein hartje heeft en uiteindelijk het meest gevoelige is van de drie mag duidelijk zijn.
En dan Olivier, zijn naam betekent bovennatuurlijke strijder. I rest my case..
Pff.. Er is zóveel gebeurd het afgelopen jaar, dat ik het zelf soms nog niet helemaal kan bevatten, kan laten bezinken. Er gaat ook nog veel gebeuren. Eugenie gaat in 2011 haar reis maken, die ze direct uitgesteld had toen ze hoorde dat Olivier ziek was. Ze heeft het overigens dubbel en dik verdiend. Tijdens Oliviers ziekte was ze mijn steun en toeverlaat. Mijn dank is groot. Zal weer even wennen zijn, alleen met de kinderen verder, maar ik heb er zin in. Weet dat ik er juist nu meer dan ooit klaar voor ben. Ik kan stellen dat ik in de afgelopen 2 jaren meer geleerd heb over mezelf dan in de 33 jaren daarvoor. Of in ieder geval is het kwartje pas in de afgelopen 2 jaar gevallen.
Maar als ik terugblik op het afgelopen jaar, zijn me ondanks de heftige ervaring, vooral positieve aspecten bijgebleven. Goede vriendschappen zijn verdiept en verrijkt. De richting in mijn leven is duidelijk geworden. Ik ben zeker van mezelf, van mijn leven. Wijze levenslessen zijn geleerd en bijgebleven. De lach is gelukkig gebleven op de gezichten van Rens, Mees en Olivier. Ze weten nu als geen ander dat ze ondanks alles op hun papa en mama kunnen rekenen. Dat mòet ze wel vertrouwen geven voor de toekomst!
Ik heb mede dankzij mijn bazen heel veel tijd met Olivier mogen doorbrengen, zowel in het ziekenhuis als thuis. Ik heb nog nooit zoveel tijd met Olivier alleen doorgebracht als in het afgelopen jaar. Ik heb hem echt beter leren kennen. Ik heb hem zien veranderen van een vermoeid peutertje naar een stoer, energierijk kleutertje. Sinds de kankertumor (letterlijk èn figuurlijk!) uit zijn lichaampje is gehaald, is er een leegte in zijn lichaampje gekomen, die inmiddels gevuld is met één bonk energie en levenslust! Dat wordt nog wat..
Zelfs vandaag, met gekneusde voet (Sylvie is vanmorgen met hem een röntgenfoto gaan maken van zijn voetje, omdat hij was gestruikeld over Saartje de poes) moest hij koste wat kost even naar zijn klas toen hij mee Rens & Mees ging ophalen. Strompelend en wel. Er zijn namelijk pepernoten gebakken op school! En ook al gaat Olivier pas sinds 2 weken naar school, hij laat zich daar niet piepelen. Vandaag zouden de pepernoten namelijk verdeeld worden en Olivier ging dan toch om half 1 even tegen de stroom kinderen in toch snel even naar zijn klas te gaan om zijn rechtmatige pepernoten op te komen eisen.. Gelukkig had zijn lieve juf al een bakje apart gezet voor hem. Hij hoort nu immers volledig bij zijn klas.
Olivier, het ga je goed de rest van je gelukkige leven, dat hopelijk nog heel lang mag duren. Je bent voor mij een erg bijzondere zoon. Je bent wijs en ik heb het afgelopen jaar veel troost van je gehad en heb dingen van je geleerd.
En natuurlijk wil ik bij deze Rens & Mees bedanken voor hun steun, doorzettingsvermogen en onvoorwaardelijke liefde.
Sylvie & Paul, Eugenie, mijn ouders, alle overige opa’s en oma’s, Han & Ilse, Arno & Marjon, Colette & Frank, Paul & Werner, collega’s, vriendjes van Rens, Mees & Olivier, De Bressers, Ingrid & Dennis, mijn hockeyteam, Suus en iedereen die ik hier niet persoonlijk noem, maar natuurlijk wel bedoel, iedereen bij deze ontzettend bedankt voor de steun en jullie medeleven.
Ik zie mezelf nog lopen ergens begin februari 2010 in die lange saaie grijze gang in het Radboud ziekenhuis, richting het Q gebouw. Met de moed in mijn schoenen gezonken. Diep gezonken. Dieper dan diep. Heb die gang daarna nog wel duizend keer gelopen. Naar Olivier toe, of juist even naar de frisse lucht toe, naar mijn oude vertrouwde boom. Ze hebben bij het Radboud een hele fijne boom. Midden op een grasveld, waar je prachtig onder kan zitten als de zon schijnt. Even alles kan laten bezinken. Ik heb daaronder wel duizend keer ‘Who says I can’t get stoned’ geluisterd. Maanden later heb ik dat nummer live meegezongen, zachtjes, op Pinkpop. Dus bij deze, who says I can’t get stoned?! Dat nummer zal me altijd bijblijven. Geeft me tegenwoordig een ontzettende boost met energie. Ieder nadeel heb zijn voordeel. Niet ieder voordeel heb zijn nadeel, andersom geldt het weer wel..
En dan ben ik weer daar waar ik wilde zijn. Op zaterdag 6 februari 2010 liepen een levensbedreigend ziek jongetje, zijn intens verdrietige moeder en haar vriend Paul en een zeer verdrietige vader door die lange, saaie grijze gang, op weg naar hulp. Op dinsdag 9 november liepen een klein stoer en beter jongetje, een groot ziek jongetje (niet levensbedreigend, gewoon algehele lichamelijke malaise) en Eugenie door diezelfde gang naar het Q gebouw. Op weg naar de eerste nacontrole van het kleine ‘genezen’ jongetje. Nu leek de gang anders, mooier, optimistischer, lichter! En warempel, als je maar lang genoeg in een ziekenhuis komt veranderen ze zelfs in ziekenhuizen de saaie grijze gangen..
Maar goed, na een lichamelijk onderzoek mèt bloedprikken, een echo en een thoraxfoto later bleek dat het kleine jongetje ‘schoon’ is. Mooier kan niet. Nu nog ‘eventjes’ volhouden Olivier!
Papa Jaap
Typerend overigens voor Oliviers proces van herstel, die snelheid op het laatst. Olivier heeft zijn laatste chemokuur gehad op dinsdag 2 november. Op zondag 7 november zijn "ik–ben-beter-feestje" gehad, om vervolgens op dinsdag 9 november naar zijn eerste nacontrole te gaan!
Ik ben samen met Eugenie meegegaan naar Oliviers eerste nacontrole. Meer ziek dan beter. Ik ben namelijk in de week van Oliviers laatste chemokuur ziek geworden. Er begint een patroon in te komen. Na elke mijlpaal in Oliviers herstelproces ziek worden.. Het lijkt alsof mijn lichaam meer macht heeft over mezelf dan mijn geest zou willen. Het lijkt alsof mijn lichaam bepaalt dat de vermoeidheid er dan uit mag. Het grote verdriet, de grote onmacht, de fokking frustratie. Het mag eruit. Nee, het moet eruit zegt mijn lichaam, nee, dirigeert mijn lichaam! Waarom Olivier? Waarom wij? Waarom juist na een jaar waarin al zo veel ingrijpende wijzigingen in het leven van mij, Sylvie, Rens, Mees & Olivier gekomen zijn? Waarom gebeurt dit –grrrr!– niet in iemand anders zijn leven? Jaja, je mag een ander dat niet toewensen.. Weet ik allemaal wel, maar wat koop ik daarvoor? Wat koopt Olivier daarvoor?! Waarom hij? Waarom wij?! Waarom zo’n klein lief mannetje van 3 jaar met schattige blonde krulletjes zijn krulletjes afnemen? Waarom zijn wenkbrauwen en wimpers afnemen, zijn hele voorkomen, zijn gezondheid, zijn toekomst? Geef mij daar maar eens passend antwoord op! Een doordacht, onderbouwd antwoord. En toen bleef het stil. Dus..
Maar goed, gelukkig ben ik meer rationeel dan emotioneel ingesteld. Tracht alles wat me overkomt in mijn leven te ontleden in mijn hersenen en me in te leven in alles en ga zo maar door. Zodoende kan ik omgaan met alles wat ik emotioneel meemaak. Hierdoor zie ik het leven positief in. Eigenlijk al van kleins af aan gedaan (vind ik zelf). Weet nog dat er ergens uit een toets in de 6e klas van de lagere school naar voren kwam dat ik taal wiskundig benaderde en wiskunde taalkundig probeerde te ontleden. Rationeel dus. Ik kan veel hebben, maar voel soms (te) weinig, denk ik dan.. Maar afgelopen jaar is me wel duidelijk geworden dat het zo niet altijd werkt. Dat verdriet soms verwerkt móet worden en eruit moet. Dat dat góed is. Dat je daar anders ziek van wordt. Jaja, ik heb het aan den lijve ondervonden, dat je van zorgen en altijd maar doorgaan ziek kan worden. Maar goed, gelukkig wordt je na ziek zijn meestal weer beter.. He Olivier?!
Dus om een lang verhaal kort te maken, ik denk dat het antwoord op de vraag ‘waarom?’ is dat het juist komt doordat hij en wij juist zo sterk liefdevol en toegewijd zijn, dat we het daarom voor onze kiezen hebben gekregen. Wat nu als Olivier geen vechter was? Wat nu als Olivier een papa en/of een mama gehad zou hebben zonder diepgang, zonder inhoud, zonder uithoudingsvermogen? Wat nu als Olivier een paar verwende of mutserige broertjes gehad zou hebben? Dan was het vast anders afgelopen, dan was het verdriet, frustratie etc. hem en ons teveel geworden.
Dan had Olivier het wellicht niet gered. Olivier de bovennatuurlijke strijder!
Maar wij zijn er juist allemaal sterker door geworden, en wijzer, meer bewust van het leven en onszelf.
Pas had ik het met Eugenie over hun namen. In de krant stond dat Mees & Rens een lintje gekregen hebben, voor hun heldendaden. Mees & Rens? Inderdaad, maar ze bedoelen natuurlijk Rens & Mees. Ik ken namelijk geen Mees & Rens. Mees & Rens klinkt niet. Rens & Mees daarentegen juist weer wel. Het zou niet kloppen als Rens Mees zou heten en Mees Rens. Rens zijn naam heeft wat met geld en macht te maken, kostwinner, leider etc. Zie hier ons Rensje! Een 100% match. De doorzetter, de winnaar, de beste (wil hij tenminste zijn..). Zou Mees niet kunnen of moeten zijn.
Mees zijn naam betekent onder meer rijk aan rimpels. Hier komt voor kenners "Henkie de wenkbrauw" weer om de hoek. Hoezo rimpels?! En Mees is gewoon een heerlijk dromerig fladdermannetje, een vogeltje dus. En laat het vogeltje Mees nu net omschreven worden als een ‘klein, weinig schuw zangvogeltje’. In Mees zijn rapport staat ieder jaar keer op keer vermeld dat Mees zo lekker sociaal en gezellig kletst. Mees de weinig schuwe zangvogel dus. Rensje is uiteraard een schat en praat volop, maar ik zou hem niet kunnen omschrijven als 'weinig schuwe zangvogel'. Rens is een winnaar. Wil niet sociaal kletsen, maar zijn gelijk halen. En terecht! De winnaarsmentaliteit druipt van hem af. Dat hij van binnen een piepklein hartje heeft en uiteindelijk het meest gevoelige is van de drie mag duidelijk zijn.
En dan Olivier, zijn naam betekent bovennatuurlijke strijder. I rest my case..
Pff.. Er is zóveel gebeurd het afgelopen jaar, dat ik het zelf soms nog niet helemaal kan bevatten, kan laten bezinken. Er gaat ook nog veel gebeuren. Eugenie gaat in 2011 haar reis maken, die ze direct uitgesteld had toen ze hoorde dat Olivier ziek was. Ze heeft het overigens dubbel en dik verdiend. Tijdens Oliviers ziekte was ze mijn steun en toeverlaat. Mijn dank is groot. Zal weer even wennen zijn, alleen met de kinderen verder, maar ik heb er zin in. Weet dat ik er juist nu meer dan ooit klaar voor ben. Ik kan stellen dat ik in de afgelopen 2 jaren meer geleerd heb over mezelf dan in de 33 jaren daarvoor. Of in ieder geval is het kwartje pas in de afgelopen 2 jaar gevallen.
Maar als ik terugblik op het afgelopen jaar, zijn me ondanks de heftige ervaring, vooral positieve aspecten bijgebleven. Goede vriendschappen zijn verdiept en verrijkt. De richting in mijn leven is duidelijk geworden. Ik ben zeker van mezelf, van mijn leven. Wijze levenslessen zijn geleerd en bijgebleven. De lach is gelukkig gebleven op de gezichten van Rens, Mees en Olivier. Ze weten nu als geen ander dat ze ondanks alles op hun papa en mama kunnen rekenen. Dat mòet ze wel vertrouwen geven voor de toekomst!
Ik heb mede dankzij mijn bazen heel veel tijd met Olivier mogen doorbrengen, zowel in het ziekenhuis als thuis. Ik heb nog nooit zoveel tijd met Olivier alleen doorgebracht als in het afgelopen jaar. Ik heb hem echt beter leren kennen. Ik heb hem zien veranderen van een vermoeid peutertje naar een stoer, energierijk kleutertje. Sinds de kankertumor (letterlijk èn figuurlijk!) uit zijn lichaampje is gehaald, is er een leegte in zijn lichaampje gekomen, die inmiddels gevuld is met één bonk energie en levenslust! Dat wordt nog wat..
Zelfs vandaag, met gekneusde voet (Sylvie is vanmorgen met hem een röntgenfoto gaan maken van zijn voetje, omdat hij was gestruikeld over Saartje de poes) moest hij koste wat kost even naar zijn klas toen hij mee Rens & Mees ging ophalen. Strompelend en wel. Er zijn namelijk pepernoten gebakken op school! En ook al gaat Olivier pas sinds 2 weken naar school, hij laat zich daar niet piepelen. Vandaag zouden de pepernoten namelijk verdeeld worden en Olivier ging dan toch om half 1 even tegen de stroom kinderen in toch snel even naar zijn klas te gaan om zijn rechtmatige pepernoten op te komen eisen.. Gelukkig had zijn lieve juf al een bakje apart gezet voor hem. Hij hoort nu immers volledig bij zijn klas.
Olivier, het ga je goed de rest van je gelukkige leven, dat hopelijk nog heel lang mag duren. Je bent voor mij een erg bijzondere zoon. Je bent wijs en ik heb het afgelopen jaar veel troost van je gehad en heb dingen van je geleerd.
En natuurlijk wil ik bij deze Rens & Mees bedanken voor hun steun, doorzettingsvermogen en onvoorwaardelijke liefde.
Sylvie & Paul, Eugenie, mijn ouders, alle overige opa’s en oma’s, Han & Ilse, Arno & Marjon, Colette & Frank, Paul & Werner, collega’s, vriendjes van Rens, Mees & Olivier, De Bressers, Ingrid & Dennis, mijn hockeyteam, Suus en iedereen die ik hier niet persoonlijk noem, maar natuurlijk wel bedoel, iedereen bij deze ontzettend bedankt voor de steun en jullie medeleven.
Ik zie mezelf nog lopen ergens begin februari 2010 in die lange saaie grijze gang in het Radboud ziekenhuis, richting het Q gebouw. Met de moed in mijn schoenen gezonken. Diep gezonken. Dieper dan diep. Heb die gang daarna nog wel duizend keer gelopen. Naar Olivier toe, of juist even naar de frisse lucht toe, naar mijn oude vertrouwde boom. Ze hebben bij het Radboud een hele fijne boom. Midden op een grasveld, waar je prachtig onder kan zitten als de zon schijnt. Even alles kan laten bezinken. Ik heb daaronder wel duizend keer ‘Who says I can’t get stoned’ geluisterd. Maanden later heb ik dat nummer live meegezongen, zachtjes, op Pinkpop. Dus bij deze, who says I can’t get stoned?! Dat nummer zal me altijd bijblijven. Geeft me tegenwoordig een ontzettende boost met energie. Ieder nadeel heb zijn voordeel. Niet ieder voordeel heb zijn nadeel, andersom geldt het weer wel..
En dan ben ik weer daar waar ik wilde zijn. Op zaterdag 6 februari 2010 liepen een levensbedreigend ziek jongetje, zijn intens verdrietige moeder en haar vriend Paul en een zeer verdrietige vader door die lange, saaie grijze gang, op weg naar hulp. Op dinsdag 9 november liepen een klein stoer en beter jongetje, een groot ziek jongetje (niet levensbedreigend, gewoon algehele lichamelijke malaise) en Eugenie door diezelfde gang naar het Q gebouw. Op weg naar de eerste nacontrole van het kleine ‘genezen’ jongetje. Nu leek de gang anders, mooier, optimistischer, lichter! En warempel, als je maar lang genoeg in een ziekenhuis komt veranderen ze zelfs in ziekenhuizen de saaie grijze gangen..
Maar goed, na een lichamelijk onderzoek mèt bloedprikken, een echo en een thoraxfoto later bleek dat het kleine jongetje ‘schoon’ is. Mooier kan niet. Nu nog ‘eventjes’ volhouden Olivier!
Papa Jaap
Vrijdag 26 november
Olivier gaat vanaf volgende week 2 keer per dag naar school. Zijn energiepeil is nog erg wisselend en we zien wel hoe het gaat. Hij begon er zelf over en dat is mijn inziens een goed teken. Olivier voelt zich verder goed en is een beetje verliefd. Al maanden droomt hij van Julia (zelfs je naam is mooi!) en aanstaande woensdag hebben ze afgesproken om te spelen. Geweldig dat hij dit mag meemaken! Dat denk ik momenteel bij alles wat hij doet. Het besef dat Olivier er bijna niet meer was breekt mijn hart keer op keer. Ik ben zo blij dat het hem gelukt is! Ik heb de volledige overtuiging dat de kanker niet meer terugkomt. Het is klaar!
Rens en Mees hebben hun kinderlintje gekregen en ze hebben ervan genoten! Ze wisten dat we naar het gemeentehuis gingen omdat er een aantal kindjes, op welke manier dan ook, iets heel bijzonders hadden gedaan voor een ander. Ze wisten echter niet dat zij daarbij hoorden. Er was veel familie, vrienden en kinderen van school met hun ouders. Nog steeds hadden Rens en Mees niets door. Pas bij de het inleidend verhaal dat er twee broers waren, een tweeling, die zich heel dapper hadden gehouden, terwijl hun kleine broertje zo ernstig ziek was, begon het kwartje te vallen. Ik zei tegen ze dat het leek alsof dat over hen ging en de lach die toen ontstond, van oor tot oor, is die avond niet meer weg gegaan...De kinderen uit hun klas hadden een mooi spandoek gemaakt en een groot applaus volgde. Trots op mijn grote, kleine jongens om wat ze neergezet hebben. Standvastigheid terwijl alle structuur om hen heen op zijn grondvesten schudde. Ze glunderden de hele avond en wij ook! Olivier klapte hard mee in zijn handjes.
Het is nu een kwestie van de puin bij elkaar vegen en weg gooien en onze blik weer naar de toekomst laten gaan. Met vlagen lukt me dit en op andere momenten hoor ik een liedje en stromen de tranen weer over mijn gezicht. Ik ga ondertussen naar een psycholoog om me hierbij te ondersteunen en om mijn enorme en helaas reële angst en verdriet dat ik Olivier bijna kwijt ben geraakt kwijt te raken. Een trauma, ja dat was het wel. We hadden geen tijd om te verwerken of stil te staan bij wat er gebeurde. Alles volgde elkaar in sneltreinvaart op en ik moest overal controle over houden. Voor het welzijn van Olivier... Ik kijk vol optimisme en vertrouwen naar de toekomst en probeer het afgelopen jaar af te sluiten. We gaan in 2011 met de kinderen op vakantie naar de Beerze Bulten en naar de Ardennen. En misschien laat ik ze Parijs vast zien. Wil ze zoveel geven en dat kan nooit meer afgenomen worden. Ook gaan we met zijn allen in juni met de kinderen naar Guus. De blijdschap en euforie dat het goed is afgelopen overheerst en het verdriet zal een plaats krijgen.
Sorry Paul, jij vindt het ons liedje, maar vanaf nu moet ik aan Olivier denken...
Guus Meeuwis - Dat komt door jou.
Ik laat vandaag de mensen lachen
Tot de nacht zal komen, heerlijk dromen dat jij hier bent
En ik jou kan voelen
Naar jou kan lachen
Voelt het soms alsof ik zonder
Veel te leeg en veel te kil ben
En niet echt meer adem
Ik ga vandaag een berg beklimmen
En de top bereiken, met jou in mijn hart
Waar ik jou wil houden
Vast wil houden
Ik ben bang dat ik straks zonder
Veel te klein en veel te kil ben
En me niet kan vinden
Ik zal vandaag de storm bedwingen
En haar laten razen tot ze stil is, met jou bij mij
Kan ik alles
Wil ik alles
En ik weet dat ik straks zonder
Veel te klein en niks meer waard ben
En geen dag meer door kan
Dat komt door jou
Dat komt gewoon door jou
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Ik wil vandaag de lucht versieren
En haar kleuren geven die net zo mooi zijn zoals jij
En ik roep de regen en de zonnestralen
En ik fluister dat ik zonder
Heel alleen een heel klein mens ben
En geen weg kan vinden
Ik zal vandaag een liedje schrijven
En ze woorden geven die voor jou alleen voor jou zijn
Zing je zacht met me mee
Onze woorden
En ik weet dat ik straks zonder
Veel te bang en veel te min ben
En niet door wil zingen
Ik ga vandaag van alles kunnen
Tot de dag voorbij is en ik weet dat ik maar 1 ding wil
Dat je mee gaat met mij
Bij me blijven
Want ik weet dat ik straks zonder
Niets meer wil en niets meer kan
Dan alleen maar huilen
Dat komt door jou
Dat komt gewoon door jou
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Dat komt door jou
Jouw oogverblindend zijn
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Als ik vandaag de dag met jou mag
Zo een die zacht voorbij gaat, terwijl de wereld weg lijkt
En ik naar je kijk
Naar jou blijf lachen
Voelt het soms alsof het wonder
Veel te mooi en veel te groot is
En nooit bestaan heeft
Als ik vannacht de nacht met jou mag
Zo een die zacht voorbij glijdt, alsof de wereld weg lijkt
En ik naar je kijk
Naar jou blijf lachen
Voelt het weer alsof het wonder
Veel te mooi en veel te groot is
En nooit terugkeert
Als ik de dag en nacht met jou mag
En die twee voorbij gaan, terwijl heel de wereld wegkijkt
Dan hou ik je vast
En we zweven
Voelt het nog alsof het wonder
Veel te mooi en veel te groot is
Te mooi voor mij is
Dat komt door jou
Dat komt gewoon door jou
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Dat komt door jou
Jouw oogverblindend zijn
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Dat komt door jou
Dat komt door jou
Mama
Rens en Mees hebben hun kinderlintje gekregen en ze hebben ervan genoten! Ze wisten dat we naar het gemeentehuis gingen omdat er een aantal kindjes, op welke manier dan ook, iets heel bijzonders hadden gedaan voor een ander. Ze wisten echter niet dat zij daarbij hoorden. Er was veel familie, vrienden en kinderen van school met hun ouders. Nog steeds hadden Rens en Mees niets door. Pas bij de het inleidend verhaal dat er twee broers waren, een tweeling, die zich heel dapper hadden gehouden, terwijl hun kleine broertje zo ernstig ziek was, begon het kwartje te vallen. Ik zei tegen ze dat het leek alsof dat over hen ging en de lach die toen ontstond, van oor tot oor, is die avond niet meer weg gegaan...De kinderen uit hun klas hadden een mooi spandoek gemaakt en een groot applaus volgde. Trots op mijn grote, kleine jongens om wat ze neergezet hebben. Standvastigheid terwijl alle structuur om hen heen op zijn grondvesten schudde. Ze glunderden de hele avond en wij ook! Olivier klapte hard mee in zijn handjes.
Het is nu een kwestie van de puin bij elkaar vegen en weg gooien en onze blik weer naar de toekomst laten gaan. Met vlagen lukt me dit en op andere momenten hoor ik een liedje en stromen de tranen weer over mijn gezicht. Ik ga ondertussen naar een psycholoog om me hierbij te ondersteunen en om mijn enorme en helaas reële angst en verdriet dat ik Olivier bijna kwijt ben geraakt kwijt te raken. Een trauma, ja dat was het wel. We hadden geen tijd om te verwerken of stil te staan bij wat er gebeurde. Alles volgde elkaar in sneltreinvaart op en ik moest overal controle over houden. Voor het welzijn van Olivier... Ik kijk vol optimisme en vertrouwen naar de toekomst en probeer het afgelopen jaar af te sluiten. We gaan in 2011 met de kinderen op vakantie naar de Beerze Bulten en naar de Ardennen. En misschien laat ik ze Parijs vast zien. Wil ze zoveel geven en dat kan nooit meer afgenomen worden. Ook gaan we met zijn allen in juni met de kinderen naar Guus. De blijdschap en euforie dat het goed is afgelopen overheerst en het verdriet zal een plaats krijgen.
Sorry Paul, jij vindt het ons liedje, maar vanaf nu moet ik aan Olivier denken...
Guus Meeuwis - Dat komt door jou.
Ik laat vandaag de mensen lachen
Tot de nacht zal komen, heerlijk dromen dat jij hier bent
En ik jou kan voelen
Naar jou kan lachen
Voelt het soms alsof ik zonder
Veel te leeg en veel te kil ben
En niet echt meer adem
Ik ga vandaag een berg beklimmen
En de top bereiken, met jou in mijn hart
Waar ik jou wil houden
Vast wil houden
Ik ben bang dat ik straks zonder
Veel te klein en veel te kil ben
En me niet kan vinden
Ik zal vandaag de storm bedwingen
En haar laten razen tot ze stil is, met jou bij mij
Kan ik alles
Wil ik alles
En ik weet dat ik straks zonder
Veel te klein en niks meer waard ben
En geen dag meer door kan
Dat komt door jou
Dat komt gewoon door jou
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Ik wil vandaag de lucht versieren
En haar kleuren geven die net zo mooi zijn zoals jij
En ik roep de regen en de zonnestralen
En ik fluister dat ik zonder
Heel alleen een heel klein mens ben
En geen weg kan vinden
Ik zal vandaag een liedje schrijven
En ze woorden geven die voor jou alleen voor jou zijn
Zing je zacht met me mee
Onze woorden
En ik weet dat ik straks zonder
Veel te bang en veel te min ben
En niet door wil zingen
Ik ga vandaag van alles kunnen
Tot de dag voorbij is en ik weet dat ik maar 1 ding wil
Dat je mee gaat met mij
Bij me blijven
Want ik weet dat ik straks zonder
Niets meer wil en niets meer kan
Dan alleen maar huilen
Dat komt door jou
Dat komt gewoon door jou
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Dat komt door jou
Jouw oogverblindend zijn
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Als ik vandaag de dag met jou mag
Zo een die zacht voorbij gaat, terwijl de wereld weg lijkt
En ik naar je kijk
Naar jou blijf lachen
Voelt het soms alsof het wonder
Veel te mooi en veel te groot is
En nooit bestaan heeft
Als ik vannacht de nacht met jou mag
Zo een die zacht voorbij glijdt, alsof de wereld weg lijkt
En ik naar je kijk
Naar jou blijf lachen
Voelt het weer alsof het wonder
Veel te mooi en veel te groot is
En nooit terugkeert
Als ik de dag en nacht met jou mag
En die twee voorbij gaan, terwijl heel de wereld wegkijkt
Dan hou ik je vast
En we zweven
Voelt het nog alsof het wonder
Veel te mooi en veel te groot is
Te mooi voor mij is
Dat komt door jou
Dat komt gewoon door jou
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Dat komt door jou
Jouw oogverblindend zijn
Jouw hart zit heel dicht bij mij
Jouw hart zit heel diep in mij
Dat komt door jou
Dat komt door jou
Mama
woensdag 17 november 2010
Woensdag 17 november
Het is klaar...het is echt klaar en ik heb het besef nog niet. 9 maanden later en er is zo ontzettend veel gebeurd dat het voor mij niet te bevatten is. Het gaat goed met Olivier! Zijn laatste chemo zit erop en hij heeft zijn eerste controle (bloed, echo, thoraxfoto)al gehad. Nu pas weer over 3 maanden controle...onwerkelijk!...
De kanjerketting van Olivier is ook "af". De felbegeerde laatste kraal zit eraan en de ketting is zo'n 1.80 m lang. Als ik me bedenk dat we een hele periode geen kralen hebben gevraagd omdat we wel wat anders aan ons hoofd hadden dan wil ik er niet eens aan denken hoe lang de ketting was geworden als we alles trouw bij hadden gehouden.
Sinds een maand eet Olivier ook weer meer en de sonde die hij had zat er al een hele tijd in. Vanaf de zomervakantie.. Hij moest eigenlijk een keer vervangen worden en ik bedacht me dat hij er wel een dagje uit kon blijven, of zelfs 2...ik dacht er verder over na en riep Olivier bij me. Het was een zondagmorgen en we lagen nog een beetje in bed te kletsen, terwijl de kinderen aan het spelen waren. Ik vertelde hem dat de sonde eigenlijk een keer gewisseld moest worden en dat hij er even uit mocht blijven. Dat vond Olivier natuurlijk wel fijn! Hij vroeg met een benepen stemmetje of hij er dan ook weer in moest en ter plekke nam ik het besluit dat als hij genoeg kon eten en drinken dat dat dan niet nodig was...zo, weer een stap vooruit...
De sonde was er zo uit en wat een verschil is dat dan toch. Zijn eigen snoetje, zonder die stomme draad...Nu zijn we een dikke maand verder en het gaat goed. Soms moeten we hem stevig aansporen en andere dagen eet hij zoveel dat ik met open mond sta te kijken. Hij is zelfs weer gegroeid bleek op de controle! 6 cm groeien in een jaar waarin je lijfje zoveel te verduren krijgt...hoe is het mogelijk he?
Sinds 1,5 week gaat Olivier ook weer de ochtenden naar school en dat vind hij erg leuk. Soms is hij in de middag dan wel moe en gaat hij even slapen. De kindjes in zijn klas en zijn juf ontvangen hem met open armen en Olivier voelde zich snel weer thuis. Alleen de eerste ochtend vond hij het eng. Hij kon de avond ervoor zelfs niet slapen en had buikpijn, vertelde hij. De arme schat was gewoon zenuwachtig. Voor een keertje mocht hij bij mij op de bank in slaap vallen en 10 minuutjes later was hij vertrokken.
We wilden de hele periode afsluiten. Voor Olivier duidelijk maken dat het klaar was en hem "belonen" dat hij zich er zo goed doorheen heeft geslagen. We wilden ook Rens en Mees in het zonnetje zetten. Er was reden voor feest! Het is klaar, het is echt klaar! Een feest zou er komen dus...
We hebben met zijn vieren gekeken hoe we het in wilden vullen. Een zaaltje?, springkussen? Noem maar op...Uiteindelijk besloten we het gewoon mij thuis te houden. Paul en ik vonden het leuk om allerlei dingen te maken en we nodigden wat familie en vrienden uit. Ik had het besef nog steeds niet dat het voorbij was en de feeststemming was bij mij persoonlijk ver te zoeken in de dagen voor het feest. Ik deed het meer voor de mensen om mij heen...Maar tijdens het koken en versieren begon het bij mij te borrelen. De tranen bleven die dagen ervoor maar komen en elk liedje was al teveel. "Het is zo stil in mij. Ik heb nergens woorden voor. Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door." (van Dik Hout)
Het werd een groot succes. Er hing een goede sfeer en het was gezellig druk. Er werd gegeten, gedronken, gelachen en herinneringen opgehaald. Olivier werd in het zonnetje gezet en zei dat dit het mooiste feest ooit was. De andere kinderen werden ook niet vergeten en het was echt FEEST! Een feest met hoofdletters! Leuke cadeautjes voor iedereen en ook mooie symbolische cadeaus. Zo kreeg Olivier van Ingrid, Dennis, Nora en Riske 39 heliumballonnen. Een ballon voor elke week...om los te laten, uit te zwaaien en nooit meer terug te zien. Zelfs nu ik het schrijf kan ik het niet droog houden. Dat hebben we dus gedaan...De eerste ballonnen gingen een voor een, maar toen wilde Olivier de hele tros loslaten. Weg ermee! Ik keek de ballonnen na...tot nooit meer!
Van Suus kreeg ik chocolaatjes met blauwe en witte spikkeltjes erop in de vorm van een soort beschuit met muisjes. 9 maanden, de periode van een zwangerschap. We zijn Olivier bijna kwijt geraakt en hij is er nog, opnieuw moeder geworden, zijn tweede leven...zo voelt het. Gaan die "kraamtranen" ook weer weg?
Olivier heeft een jong katje gekregen. Een witte met een soort tijgervlekken. Het is net een koe... Ik vind het een mooi symbolisch "cadeau". Een tweede leven en een nieuw leven..Kareltje heet hij en Olivier kijkt vol bewondering en verwondering naar hem als hij met hem speelt. Ik kijk op die momenten vol bewondering en verwondering naar Olivier want ik zie dan weer een speels, zorgeloos jongetje met piepkleine donshaartjes op zijn hoofd. Na een paar daagjes kreeg Kareltje gezelschap van een klein kittenpoesje. Ze is pikzwart en heet Saartje. De kinderen hebben deze namen zelf verzonnen en ze zijn er dol mee. Karel en Saartje vinden alles prima en laten zich in de poppenwagen rondrijden. Mooi om te zien wat voor uitwerking dieren op kinderen hebben. Het breng het ultieme kind zijn in ze naar boven en dat heb ik zo gemist in Olivier.
Het is feest en het blijft voorlopig feest met de feestdagen in het vooruitzicht. Komende vrijdag is er nog meer feest. De SP in oss heeft namelijk een geweldig initiatief, de kinderlintjes. Elk jaar worden er kinderen in het zonnetje gezet die iets heel knaps hebben gedaan voor een ander. En dit jaar krijgen Rens en Mees een lintje. Het is natuurlijk allemaal nog geheim en ze weten van niks. Iedereen die wil komen, mag komen. Wat hebben ze het goed gedaan de afgelopen 9 maanden! Ze hebben zichzelf heel erg weg moeten zetten om hun zieke broertje voor te laten gaan en ze snapten dat heel goed. Nu is het tijd dat alles weer gewoon gaat worden. (www.sp.nl)
Wat een vreugde allemaal he? Ja, het gaat goed met de kinderen en wij komen er ook wel. We zijn enorm aan het verwerken en de moeheid die heeft toegeslagen is groot. Ik voel de hoop en de blijdschap met vlagen, maar de fase van de verwerking, de rouw, het verlies en het "trauma" is nog niet voorbij. Ik heb me 9 maanden lang het orkest op de Titanic gevoeld. De muziek moest doorgaan terwijl onder ons het schip zonk. Gelukkig zijn er deze keer wel genoeg reddingssloepen. Weer het water en de welbekende golven die in mijn gedachten spelen. Uiteindelijk hebben wij gewonnen en de kanker heeft verloren. Dag kankercellen, zink maar naar de bodem van de zee.
Ik hoorde van een kindje die nu ook de diagnose Wilmstumor heeft en dat de ouders doorverwezen zijn naar dit weblog...Ik weet niet of dat een steun is voor deze mensen. Ik hoop het...Ik denk dat het allemaal een stuk minder gecompliceerd kan lopen. Bij Olivier heeft het erg tegen gezeten. Ik hoop dat ze zich daaraan vasthouden mochten ze dit misschien lezen...
Hoe dan ook...het is voorbij! De toekomst ligt open voor Olivier en voor iedereen om hem heen. Ik ben zo trots op hem en ook op Rens en Mees. Wat heb ik geweldige kinderen! ;-)
Viva la vida!
Sylvie.
De kanjerketting van Olivier is ook "af". De felbegeerde laatste kraal zit eraan en de ketting is zo'n 1.80 m lang. Als ik me bedenk dat we een hele periode geen kralen hebben gevraagd omdat we wel wat anders aan ons hoofd hadden dan wil ik er niet eens aan denken hoe lang de ketting was geworden als we alles trouw bij hadden gehouden.
Sinds een maand eet Olivier ook weer meer en de sonde die hij had zat er al een hele tijd in. Vanaf de zomervakantie.. Hij moest eigenlijk een keer vervangen worden en ik bedacht me dat hij er wel een dagje uit kon blijven, of zelfs 2...ik dacht er verder over na en riep Olivier bij me. Het was een zondagmorgen en we lagen nog een beetje in bed te kletsen, terwijl de kinderen aan het spelen waren. Ik vertelde hem dat de sonde eigenlijk een keer gewisseld moest worden en dat hij er even uit mocht blijven. Dat vond Olivier natuurlijk wel fijn! Hij vroeg met een benepen stemmetje of hij er dan ook weer in moest en ter plekke nam ik het besluit dat als hij genoeg kon eten en drinken dat dat dan niet nodig was...zo, weer een stap vooruit...
De sonde was er zo uit en wat een verschil is dat dan toch. Zijn eigen snoetje, zonder die stomme draad...Nu zijn we een dikke maand verder en het gaat goed. Soms moeten we hem stevig aansporen en andere dagen eet hij zoveel dat ik met open mond sta te kijken. Hij is zelfs weer gegroeid bleek op de controle! 6 cm groeien in een jaar waarin je lijfje zoveel te verduren krijgt...hoe is het mogelijk he?
Sinds 1,5 week gaat Olivier ook weer de ochtenden naar school en dat vind hij erg leuk. Soms is hij in de middag dan wel moe en gaat hij even slapen. De kindjes in zijn klas en zijn juf ontvangen hem met open armen en Olivier voelde zich snel weer thuis. Alleen de eerste ochtend vond hij het eng. Hij kon de avond ervoor zelfs niet slapen en had buikpijn, vertelde hij. De arme schat was gewoon zenuwachtig. Voor een keertje mocht hij bij mij op de bank in slaap vallen en 10 minuutjes later was hij vertrokken.
We wilden de hele periode afsluiten. Voor Olivier duidelijk maken dat het klaar was en hem "belonen" dat hij zich er zo goed doorheen heeft geslagen. We wilden ook Rens en Mees in het zonnetje zetten. Er was reden voor feest! Het is klaar, het is echt klaar! Een feest zou er komen dus...
We hebben met zijn vieren gekeken hoe we het in wilden vullen. Een zaaltje?, springkussen? Noem maar op...Uiteindelijk besloten we het gewoon mij thuis te houden. Paul en ik vonden het leuk om allerlei dingen te maken en we nodigden wat familie en vrienden uit. Ik had het besef nog steeds niet dat het voorbij was en de feeststemming was bij mij persoonlijk ver te zoeken in de dagen voor het feest. Ik deed het meer voor de mensen om mij heen...Maar tijdens het koken en versieren begon het bij mij te borrelen. De tranen bleven die dagen ervoor maar komen en elk liedje was al teveel. "Het is zo stil in mij. Ik heb nergens woorden voor. Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door." (van Dik Hout)
Het werd een groot succes. Er hing een goede sfeer en het was gezellig druk. Er werd gegeten, gedronken, gelachen en herinneringen opgehaald. Olivier werd in het zonnetje gezet en zei dat dit het mooiste feest ooit was. De andere kinderen werden ook niet vergeten en het was echt FEEST! Een feest met hoofdletters! Leuke cadeautjes voor iedereen en ook mooie symbolische cadeaus. Zo kreeg Olivier van Ingrid, Dennis, Nora en Riske 39 heliumballonnen. Een ballon voor elke week...om los te laten, uit te zwaaien en nooit meer terug te zien. Zelfs nu ik het schrijf kan ik het niet droog houden. Dat hebben we dus gedaan...De eerste ballonnen gingen een voor een, maar toen wilde Olivier de hele tros loslaten. Weg ermee! Ik keek de ballonnen na...tot nooit meer!
Van Suus kreeg ik chocolaatjes met blauwe en witte spikkeltjes erop in de vorm van een soort beschuit met muisjes. 9 maanden, de periode van een zwangerschap. We zijn Olivier bijna kwijt geraakt en hij is er nog, opnieuw moeder geworden, zijn tweede leven...zo voelt het. Gaan die "kraamtranen" ook weer weg?
Olivier heeft een jong katje gekregen. Een witte met een soort tijgervlekken. Het is net een koe... Ik vind het een mooi symbolisch "cadeau". Een tweede leven en een nieuw leven..Kareltje heet hij en Olivier kijkt vol bewondering en verwondering naar hem als hij met hem speelt. Ik kijk op die momenten vol bewondering en verwondering naar Olivier want ik zie dan weer een speels, zorgeloos jongetje met piepkleine donshaartjes op zijn hoofd. Na een paar daagjes kreeg Kareltje gezelschap van een klein kittenpoesje. Ze is pikzwart en heet Saartje. De kinderen hebben deze namen zelf verzonnen en ze zijn er dol mee. Karel en Saartje vinden alles prima en laten zich in de poppenwagen rondrijden. Mooi om te zien wat voor uitwerking dieren op kinderen hebben. Het breng het ultieme kind zijn in ze naar boven en dat heb ik zo gemist in Olivier.
Het is feest en het blijft voorlopig feest met de feestdagen in het vooruitzicht. Komende vrijdag is er nog meer feest. De SP in oss heeft namelijk een geweldig initiatief, de kinderlintjes. Elk jaar worden er kinderen in het zonnetje gezet die iets heel knaps hebben gedaan voor een ander. En dit jaar krijgen Rens en Mees een lintje. Het is natuurlijk allemaal nog geheim en ze weten van niks. Iedereen die wil komen, mag komen. Wat hebben ze het goed gedaan de afgelopen 9 maanden! Ze hebben zichzelf heel erg weg moeten zetten om hun zieke broertje voor te laten gaan en ze snapten dat heel goed. Nu is het tijd dat alles weer gewoon gaat worden. (www.sp.nl)
Wat een vreugde allemaal he? Ja, het gaat goed met de kinderen en wij komen er ook wel. We zijn enorm aan het verwerken en de moeheid die heeft toegeslagen is groot. Ik voel de hoop en de blijdschap met vlagen, maar de fase van de verwerking, de rouw, het verlies en het "trauma" is nog niet voorbij. Ik heb me 9 maanden lang het orkest op de Titanic gevoeld. De muziek moest doorgaan terwijl onder ons het schip zonk. Gelukkig zijn er deze keer wel genoeg reddingssloepen. Weer het water en de welbekende golven die in mijn gedachten spelen. Uiteindelijk hebben wij gewonnen en de kanker heeft verloren. Dag kankercellen, zink maar naar de bodem van de zee.
Ik hoorde van een kindje die nu ook de diagnose Wilmstumor heeft en dat de ouders doorverwezen zijn naar dit weblog...Ik weet niet of dat een steun is voor deze mensen. Ik hoop het...Ik denk dat het allemaal een stuk minder gecompliceerd kan lopen. Bij Olivier heeft het erg tegen gezeten. Ik hoop dat ze zich daaraan vasthouden mochten ze dit misschien lezen...
Hoe dan ook...het is voorbij! De toekomst ligt open voor Olivier en voor iedereen om hem heen. Ik ben zo trots op hem en ook op Rens en Mees. Wat heb ik geweldige kinderen! ;-)
Viva la vida!
Sylvie.
woensdag 3 november 2010
Dinsdag 2 november
Vanmiddag was het feest!
Olivier heeft vandaag zijn laatste chemokuur gehad. We zijn met zijn allen met hem meegegaan, Sylvie & Paul, Rens & Mees en Eugenie en ik. Olivier genoot zichtbaar! Wat is hij sterk en wat houdt hij zich kranig! We moesten wachten in het ziekenhuis in Oss en Rens & Olivier hadden energie teveel. Ze hebben 9 keer de trap op en afgelopen.. Lekker, daarna chemo.. Olivier vond het allemaal best. Hij mocht kiezen bij wie hij tijdens het prikken en de chemo op schoot mocht zitten en ik maar denken dat hij tussen mij en Sylvie zat te twijfelen, koos hij dit keer voor Eugenie. Mooi, dat directe en onvoorspelbare van hem.
Nou, de dokter kwam erbij en het was bijna een polonaise zoals we de chemokamer in liepen.. Het was emotioneel om te zien, zijn laatste chemo. Sylvie en Paul zaten en keken toe. Vonden het wel fijn na zoveel ziekenhuisbezoeken even toe te kunnen kijken. Rens vond het een beetje verdrietig voor Olivier en moest even huilen bij Sylvie. Binnen no time zat het infuus erin en liep de chemo. Ik vertelde Rens & Mees dat de dokter bij hun geboorte erbij was, en dat vonden ze reuze interessant! De dokter vertelde ze wat ze destijds had meegemaakt met hen, Rens en Mees vonden het mooi en waren afgeleid van Olivier zijn chemo.
Het zat er gelukkig zo op en we zijn met zijn allen naar Paul & Sylvie gegaan. We hebben er lekker gezeten, ieder op zijn of haar manier de ervaring aan het verwerken. Hup! Tijd om te gaan eten. We zijn met zijn allen in de pizzaria gaan eten en Rens, Mees & Olivier hebben als dollen gespeeld, ze vonden het prachtig. En wij konden met zijn vieren lekker eten en praten.. Een aantal waren enigzins hyper..
Er zijn nog genoeg tranen gevloeid.. Heb vandaag veel verschillende emoties gevoeld en gezien. Het hakt erin, maar geeft ook hoop en energie. Op naar de toekomst! Aanstaande dinsdag heeft Olivier zijn eerste controle, waarbij eveneens het programma van de komende vijf jaar verduidelijkt zal worden.. Vijf jaar! Ik ben optimistisch, verwacht de kanker niet meer terug.. Olivier de bovennatuurlijk strijder heeft de kanker verslagen! En wat ben ik trots op zijn naasten, we hebben het maar mooi klaargespeeld met zijn allen!
Olivier, ik hou van je!
Papa Jaap
Olivier heeft vandaag zijn laatste chemokuur gehad. We zijn met zijn allen met hem meegegaan, Sylvie & Paul, Rens & Mees en Eugenie en ik. Olivier genoot zichtbaar! Wat is hij sterk en wat houdt hij zich kranig! We moesten wachten in het ziekenhuis in Oss en Rens & Olivier hadden energie teveel. Ze hebben 9 keer de trap op en afgelopen.. Lekker, daarna chemo.. Olivier vond het allemaal best. Hij mocht kiezen bij wie hij tijdens het prikken en de chemo op schoot mocht zitten en ik maar denken dat hij tussen mij en Sylvie zat te twijfelen, koos hij dit keer voor Eugenie. Mooi, dat directe en onvoorspelbare van hem.
Nou, de dokter kwam erbij en het was bijna een polonaise zoals we de chemokamer in liepen.. Het was emotioneel om te zien, zijn laatste chemo. Sylvie en Paul zaten en keken toe. Vonden het wel fijn na zoveel ziekenhuisbezoeken even toe te kunnen kijken. Rens vond het een beetje verdrietig voor Olivier en moest even huilen bij Sylvie. Binnen no time zat het infuus erin en liep de chemo. Ik vertelde Rens & Mees dat de dokter bij hun geboorte erbij was, en dat vonden ze reuze interessant! De dokter vertelde ze wat ze destijds had meegemaakt met hen, Rens en Mees vonden het mooi en waren afgeleid van Olivier zijn chemo.
Het zat er gelukkig zo op en we zijn met zijn allen naar Paul & Sylvie gegaan. We hebben er lekker gezeten, ieder op zijn of haar manier de ervaring aan het verwerken. Hup! Tijd om te gaan eten. We zijn met zijn allen in de pizzaria gaan eten en Rens, Mees & Olivier hebben als dollen gespeeld, ze vonden het prachtig. En wij konden met zijn vieren lekker eten en praten.. Een aantal waren enigzins hyper..
Er zijn nog genoeg tranen gevloeid.. Heb vandaag veel verschillende emoties gevoeld en gezien. Het hakt erin, maar geeft ook hoop en energie. Op naar de toekomst! Aanstaande dinsdag heeft Olivier zijn eerste controle, waarbij eveneens het programma van de komende vijf jaar verduidelijkt zal worden.. Vijf jaar! Ik ben optimistisch, verwacht de kanker niet meer terug.. Olivier de bovennatuurlijk strijder heeft de kanker verslagen! En wat ben ik trots op zijn naasten, we hebben het maar mooi klaargespeeld met zijn allen!
Olivier, ik hou van je!
Papa Jaap
Abonneren op:
Posts (Atom)
