Woensdag 10 februari

Uiteindelijk gisteren pas om 1.00 in bed en om 6.00 eruit. Opstaan kost me totaal geen moeite, want ik heb zoveel adrenaline in mijn lijf. Gisteren toch gaan twijfelen of we voor een centrale lijn of een port-a-cath moesten gaan. Ze hebben allebei hun voor- en nadelen en uiteindelijk hebben we gekozen voor een centrale lijn. Om 7.15 zijn we in het ziekenhuis en Jaap zit met Olivier op schoot. Olivier zit er bedrukt bij en we zijn allemaal gespannen. Olivier geeft aan dat hij wil dat papa meegaat naar de operatiekamer en zo gebeurt dat dan ook. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar geen moeite mee had. Ik heb die dingen altijd gedaan en voelde me toch wel gepasseerd. Door de spanning en alles begonnen de tranen al te stromen en het hield ook niet meer op. Ik probeerde me groot te houden, maar daardoor werd het alleen maar erger. Hij kreeg een ok hesje aan met dolfijnen erop en we gingen op pad. Jaap droeg Olivier en samen met 2 verpleegkundigen, pedagogisch medewerkster, Paul en ik gingen we richting ok. Jaap trok de groene overal aan met muts. De verpleegkundigen en pm ook en Paul en ik bleven samen achter. Ik zei nog tegen mezelf dat het maar een simpele lijn was die werd ingebracht, maar kon me er niet overheen zetten. Tranen dus...Dit werd me toch een kansloze dag voor mij! We gingen vast in de wachtruimte zitten en een kwartier later kwam Jaap ook. Het was goed gegaan en natuurlijk had hij zich wat verzet. Na een half uurtje kwam de anesthesist ons vertellen dat Olivier op de verkoever was en dat het goed was gegaan. Ik liep nog net niet de deurpost eruit om bij hem te komen en ik zou zo afwisselen met Jaap, maar ik moest even naar hem toe. Hij lag op zijn zij en kreeg nog wat zuurstof via een kapje voor zich. Er was 1 keer arterieel geprikt ipv veneus, maar daarna zat hij goed. Ik kletste even met de anesthesieverpleegkundige en de chirurg kwam ook nog even een hand geven. Ik maakte een foto en daarna werd hij wakker. Helaas werd hij erg onrustig wakker en sloeg om zich heen. Ik had zijn handen al vast gepakt, want hij wilde alle slangetjes weg trekken. Hij vocht en gilde en was woest op mij en noemde me dingen die ik hier niet zal herhalen. Daar was Olivier weer! Briesend probeerde hij zich los te wringen en ik probeerde hem te kalmeren, zonder succes. Een verpleegkundige zei dat hij pit had en dat hem dat goed van pas zou komen. Ja, dat had hij zeker! Ik weet dat hij niet meende wat hij zei, maar het kwam toch hard aan. De verpleegkundigen waren er snel en we konden van de verkoever af. Zijn maagsonde had hij er toch nog uit kunnen trekken en ik wist dat hij er weer opnieuw in moest...
Olivier wilde alleen maar naar Jaap en die droeg hem weer naar de afdeling. Paul zag hoe moeilijk ik het had en we zijn maar even een rondje gaan lopen. Even flink gehuild en toen maar weer terug naar de afdeling. Olivier had het nog koud en lag in zijn dikke badjasje onder de dekens. Hij was weer een beetje rustig en we rommelden maar wat aan. Er moest nog een controle foto gemaakt worden voor er met de chemo gestart kon worden om te kijken of de lijn goed lag. Dat was zo en ik brak van binnen toen ik zijn magere lijfje zag en al zijn ribben en wervels zag...Toen was het weer tijd voor de sonde...dus, na een rustpauze voor Olivier, op naar de behandelkamer. Gezien zijn voorkeur voor papa en mijn emotionele toestand was het een goed idee dat Jaap olivier op schoot nam. Laat ik het geheel kort samenvatten....een drama. Olivier ging hevig in verzet en ondanks de goede en leuke voorbereiding van de pm met de beer die ook een sonde kreeg, is dit op geeneen manier leuk te maken. Olivier moest veel overgeven en na 3 keer zat de sonde erin. Ik had ondertussen het liefst de boel kort en klein gemept, maar dat leek me geen constructieve oplossing.

Eindelijk kon het ventje even uitrusten, nadat hij toch nog even op de weegschaal moest ivm de chemo...gggrrrr....Hij kneep zijn ogen zo stijf dicht dat het leek alsof hij zichzelf wilde dwingen om acuut in slaap te vallen. Wij zaten in zijn kamer die een oranje gloed had door de gordijnen. Het geeft een gezellige sfeer, maar om nou te zeggen dat het dat was...nee...

Olivier viel in een diepe slaap en om 14.30 kwam de verpleegkundige zofran geven tegen de misselijkheid. Dit krijgt hij voor en na elke kuur. En toen was het zover. Ik had er enorm tegenop gekeken, maar ik was nu rustig. Ik had al zoveel gehuild dat ik even helemaal leeg was. Jaap had het erg moeilijk en ik probeerde hem te troosten. Het gaat tegen elk ouderinstinct in. Je wil je kindje koste wat kost beschermen en nu laat je het toe dat iemand rotzooi in zijn aders spuit. Olivier heeft lekker geslapen en er niks van mee gekregen. We zijn maar weer een rondje gaan lopen en hebben even wat gegeten. Toen we terug kwamen begon Olivier weer een beetje wakker te worden en was hij weer rustig. Hij vond me lief en vond iedereen eigenlijk wel lief. We hebben nog het boekje van Chemokasper erbij gehad en verder heel rustig aan gedaan. Olivier wilde wel een filmpje kijken van Pieter Post en daarna een stukje Cars. Ik was helemaal op en viel zo ongeveer in slaap in mijn stoel en ben op mijn bed gaan liggen. Jaap ging naar huis en ik ben als een blok in slaap gevallen samen met Paul en Olivier, die ook weer moe was. Later kwam de maatschappelijk werkster nog binnen waaien met goede bedoelingen.
Er ging een briefje op de deur en het was genoeg geweest voor vandaag...

Begin van de avond ging Paul ook naar huis, door de sneeuw en waren Olivier en ik weer met zijn tweeen. We zijn nog even naar de speelkamer geweest en hebben 10 minuutjes met de Brio trein gespeeld, daarna weer lekker terug het bed in en Cars verder gekeken en daarna nog een stukje K3 vanuit mijn bed. Tegen 22.00 uur Olivier lekker in zijn eigen bedje gelegd en alles nog eens strak getrokken onder hem. Olivier kon zijn draai niet echt vinden en hij had diarree en ik hoorde zijn buikje rommelen.
Op een gegeven moment toch allebei in slaap gevallen en rond 2.45 hoorde ik Olivier overgeven. Ik stond in 2 tellen naast zijn bed en hij wilde op zijn rug liggen. Ik moest hem oppakken en op zijn zij draaien en hij was erg boos op mij. Ik sprak hem streng toe en zei dat hij nu even moest luisteren naar me. Ik zette hem rechtop en drukte vast op de bel. Olivier hoefde niet veel te braken en vooral veel kokhalzen. Ik praatte zachtjes tegen hem dat hij het zo knap deed en dat we wel konden zien dat kasper en zijn vriendjes hard aan het werk waren om de stoute cellen weg te sturen. Hij knikte beamend en kokhalsde weer. De verpleegkundige kwam en we trokken zijn vieze pyama uit en ze verschoonde het kussen. Ik vroeg of ze nog wat zofran kon geven en ze zei dat dat pas voor 6.00 op de planning stond. Ik gaf aan dat ik het toch liever nu had en dat was goed. Ik wilde Olivier wat wassen in zijn nekje, maar merkte dat de pleeg het druk had. Dat stoorde me en ik zei dat ze wel vast verder kon gaan en dat ik het zelf weer af kon. Nu kon ik tenminste rustig mijn jongetje schoon krijgen en hij ging weer lekker slapen. Om 6.45 herhaalde het ritueel zich nog een keer in mindere mate en we gingen weer slapen. Ik zit zo in mijn verhaal dat ik al op de Donderdag zit...

Sylvie.`