Ik loop momenteel over van de drukte, stress, verdriet, boosheid...Noem het maar op. Ik ben de hele dag met Rens, Mees en Olivier bezig. Ik wil het zo gemakkelijk mogelijk voor hen maken en dat kan/lukt niet. Mijn moederhart doet pijn om het verdriet van mijn kinderen. Ik zie Rens worstelen met de ongerustheid en het verantwoordelijkheidsgevoel over zijn kleine broertje. Hij is cognitief ver in zijn ontwikkeling, maar trekt het emotioneel niet. Hij vroeg niet voor niks al kort na de diagnose of Olivier dood zou gaan...Het breekt mijn hart. Heb mijn werk helemaal stop gezet en ben er helemaal en alleen maar voor mijn kinderen. Kan er niks meer bij hebben. Mees lijkt er geen last van te hebben en fladdert, zoals we hem kennen, door het leven...Ik zie wel dat hij zich zorgen maakt om zijn 1 minuut oudere broer. Wat hebben die twee een band! Dat kunnen "wij eenlingen" nooit behappen.
Ik ga maar stoppen. De jongens zijn nog wakker en zitten aan de popcorn, worst en chips. (Rens en Mees dan...) Olivier heeft op zich een vrij goede dag. Weet niet meer hoe hij moet liggen en ik leg hem gemiddeld 6 keer per minuut anders. Hij is rusteloos en vooral niet ziek. Hij zegt geen pijn te hebben en niet misselijk te zijn, dus niet ziek...We hebben een klein stukje door de kamer gewandeld. Ik kan zien dat hij weer "die ene" chemo heeft gehad, want hij heeft moeite met lopen en dat is een bijwerking daarvan. Zojuist toch nog even een kokhalsmoment van 10 minuten, maar gaat nu weer goed en hij ligt lekker met zijn popje op de bank. Ik wil nog wel als zeer positief punt vertellen dat die kleine druktemaker nog nooit zo zwaar is geweest! Hij komt goed aan van de sondevoeding en het is mijn kleine dikzak...;-D
Laat het maar gewoon Woensdag zijn....
Sylvie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten