Weer een paar dagen verder, de dag van de operatie komt op me af......klinkt raar net alsof ik ook een operatie moet ondergaan maar ergens voelt het wel zo.
Ik heb de afgelopen 2 dagen gewerkt, ondanks de afleiding van werk, spookt het continue door mijn hoofd: hoe is het met Olivier? heeft 'ie een goede dag? heeft 'ie nog gespuugd? heeft 'ie pijn? heeft 'ie ontlasting gehad? (da's een nieuwe... ;-) )
Hoe is het met Sylvie? Redt ze het met 3 kinderen? (is eigenlijk geen vraag, het antwoord weet ik......tuurlijk Paul) Hoe is het met Rens en Mees? Is alles (ppppffff wat is alles??!) geregeld? Kortom afleiding is leuk, maar echt afleiding is het eigenlijk niet....
De operatie komt dichterbij, d-day. Ik ben er klaar voor, het kan me niet snel genoeg gaan. Ik wil een gezonde Olivier en het enige wat in de weg staat is dat stomme ding in/op of in plaats van zijn nier. Hopelijk kunnen we over anderhalve week zeggen, de operatie is geweest en Olivier hoeft geen chemo of bestraling meer! Ik hoop het, stiekem ga ik er ook van uit met het risico dat het enorm tegenvalt, maar goed ergens houd ik ook rekening met een ander scenario, maar in de trant van "het glas is halvol" ga ik maar even uit van het positieve, mag het ook eens?
Een maand geleden, ook op een vrijdag waren we nu een uur uit het ziekenhuis en hadden we gehoord dat Olivier kanker had, een avond vol verdriet, angst, ongeloof en strijdlust. Het is alweer een maand geleden maar voelt als de dag van gisteren......het gaat snel, te snel of niet snel genoeg? Niet snel genoeg, ik hoop dat we over een maand kunnen zeggen "Olivier is weer Olivier en hij hoeft alleen maar op controle te komen......." Elkerlyk speeltuin "here we come!!!!"
Paul
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten