Maandag 1 maart

Olivier heeft vanacht weer bij ons in bed geslapen en werd vanmorgen vrij vrolijk wakker. We lagen nog even samen in bed en voor ik het wist, begon Olivier te hoesten en was ik ineens klaarwakker. Ja hoor, weer spugen...Ik had de knuffels en dekbedden in veiligheid kunnen brengen en sprak rustig tegen Olivier tijdens het kokhalzen. Hij knikte dat hij me begreep, maar dat maakt het nog steeds niet fijn. Nadat Olivier weer fris en fruitig was, hem lekker op de bank gestationeerd. Opa Frans kwam Rens en Mees ophalen om naar school te brengen en Paul was Lieke, Tim en Sofie naar school brengen. Olivier en ik konden even rustig op de bank bijkomen en ik zette de wasmachine nog maar eens aan. Om half 11, met Jaap, richting Nijmegen voor de echo buik en de longfoto. Onderweg in de auto werd Olivier opnieuw misselijk en ik klom door de auto naar achter om hem te helpen. Het bleef bij wat kokhalzen en daarna vielen zijn ogen weer dicht. Hij is zo moe.
We hoefden amper te wachten en vertelden een beetje tegen Olivier welk onderzoek het was. Olivier vroeg of het iets met prikken of slangen te maken had en we vertelden dat dit niet zo was en dat hij er niks van voelde, behalve de koude gel. Dat was ook niks, volgens Olivier, en hij begon te jammeren. We hielden zijn handje vast en hij bleef me strak aan kijken tijdens de echo. De echoscopiste deed haar best, maar werd volledig genegeerd. Uiteindelijk verliep het snel en bijna moeiteloos. We merken dat Olivier echt bang is en wat we ook zeggen...Hij blijft bang. Bij de thorax-foto moest hij op een hoog krukje zitten en je zag hoe bang hij was om te vallen. Wat we ook zeiden en hoe goed en stevig we hem ook vast hielden. Ik hoop dat we snel de uitslag krijgen, morgen hopelijk... Ik vind zijn buikje weer boller en meer gespannen. Hij heeft ook harde ontlasting nu, dus dat staat op het lijstje voor morgen, evenals extra medicatie tegen de misselijkheid. Ik hoop vooral dat we een dag krijgen dat die tumor eruit gaat en dat we weer een stap vooruit kunnen maken.

Ik zit al vanaf Zondag naar hem te kijken en kan niet precies zeggen wat er anders is...Een soort van kaalheid in zijn gezichtje. Zijn haren zijn pluiziger en dunner en ik vind dat zijn wenkbrauwen en wimpers dunner worden. Hiernaast zie ik ook dat hij aan is gekomen. Zijn ribben zijn niet meer zo gemakkelijk te tellen en zijn beentjes en billen voelen weer zacht aan...mijn jongentje...

In het ziekenhuis gaan we in het winkeltje nog een ballon halen, omdat Olivier het weer zo geweldig heeft gedaan. Het wordt een goude van Spiderman en ook nog een superzachte aapjes-knuffel. Het knuffel-imperium is dusdanig groot geworden dat er wel een tweede bed op zijn kamer bij kan... Niet dat hij daar slaapt, want hij ligt steeds in ons bed en neemt dan zowiezo de helft in en duwt me steeds verder weg. Zijn knuffels moeten allemaal om hem heen liggen en het liefst op mijn kussen, anders heeft mijnheer zelf niet genoeg plaats. Paul en ik liggen ergens op de rand en proberen zo min mogelijk te bewegen. Praten mag ook niet, want dan horen we "SSStttt" en daarna "Oogjes dicht en slapen, Mama en Paul"...dus...

Paul heeft Rens en Mees tussen de middag opgevangen en ze waren net weg toen wij thuis kwamen. Olivier ging op de bank filmpjes kijken en ik ging maar wat hangen en opruimen. Eind van de middag nog een keer het spuugritueel. Hij hield zich aan mij vast en ik ondersteunde zijn lijfje en wreef rustig over zijn rugje, tijdens het spugen. Ik vertel dat het een paar minuutjes duurt en het dan weer over is en dat hij het zo knap doet. Tegen etenstijd waren Rens en Mees ook weer thuis. Ze waren lekker bij Lucas wezen spelen en hadden het leuk gehad. Paul moest werken en we hebben met zijn drieen aan de tafel voor de tv, bij Olivier gegeten. Hij heeft geen last van het eten, maar wil zelf nog geen snoepje...echt, helemaal niks. We hebben de hele avond filmpjes gekeken en de jongens zijn allemaal lekker in bad geweest. Een fijne avond en klaar voor de laatste chemodag!

Sylvie.