Dinsdag 2 maart

Wat een dag!

Gisterenavond laat thuis gekomen van mijn eerste stage dag op de neurologische IC, de dagen gaan door en ook het werk...... Vanacht een drama nacht, Olivier was (veel) wakker en wij dus ook. Hij lag heerlijk in ons bed, maar het was duidelijk dat hij zijn draai niet kon vinden en elk half uur (of misschien wel kwartier) was er wel iets.....weinig geslapen en volledig gebroken wakker geworden. Ik zou eerst even blijven liggen in bed, maar kon het niet. Wilde ook zorgen voor Olivier maar zeker ook voor Sylvie, ook (of misschien wel juist) zij had ook een afschuwelijke nacht gehad....en Rens en Mees hebben ons ook allemaal nodig...
Dus toch maar opstaan, terwijl mijn lijf iets anders schreeuwde en samen (en samen zijn we sterk) Rens en Mees "klaarstomen" voor school. Jaap kwam ze gelukkig halen en bracht ze naar school. Even rust, even douchen, droger leeghalen, koffie drinken etc......
Rond half elf de bijna gebruikelijke gang weer naar de Radboud. Inderdaad heerlijke de cd's in de radio, Sylvie schreef het al, en als 2 schorre kraaien heerlijk meeschreeuwen met de muziek. Drie keer vallen ben ik thuis, pijn doet het maar we komen er wel!
In het Radboud gesticht veel emotionele, heftige momenten weer meegemaakt, ik heb veel foto's gemaakt misschien wel confronterend maar wel de waarheid, en ergens maakt de camera tussen mij en de rest van de kamer me rustiger, psychologische afstand die ik misschien wel even nodig hebt want het sloopt!!! Daarnaast is het zo mooi om de emotie op ieders gezicht te zien, ongeloof, angst, medelevende pijn, onmacht, troost, liefde en zorg.

Ondertussen even overlegt, ik zou eigenlijk werken vanavond maar na zo'n nacht en emoties van de dag, en mijn meisje die het zwaar heeft (ze zegt het niet zo expliciet maar ik zie het) vind ik het beter voor mezelf en voor Sylvie om niet te gaan werken, zo gezegd, zo gedaan. Morgen heb ik nog een gesprek om één en ander te regelen wat betreft bijzonder verlof of andere constructies om deze tijd zo goed mogelijk door te komen, en ik ben al zo dankbaar wat ze (ondanks dat ik er nog maar net werk) voor me betekenen.

De datum voor de operatie staat, ergens doet het me goed, voelt een beetje als het doel waar we de afgelopen weken naar toe gewerkt hebben. Anderzijds is het zo'n lief, klein mannetje, onschuldig en zo volwassen aan het worden (té volwassen) door zijn ziekte en alles wat dat met zijn lijfje doet, dat het wederom een hindernis wordt. Maar wat moet dat moet! en drie keer vallen zijn we thuis......

Ik ben dankbaar! Dankbaar voor al het begrip van iedereen om ons heen en dankbaar dat wij (Jaap, Eugenie, Sylvie en ik) dit zo goed doen met z'n vieren, een band voor altijd!

Paul