Dinsdag 2 maart

Wat een nacht...Olivier kon niet lekker liggen en wilde vooral draaien en dan toch weer de andere kant op draaien, waarop "de draad" steeds in de weg zat. Zijn eigen bed was absoluut geen optie, volgens Olivier. Kortom, alle drie geen oog dicht gedaan. Vanmorgen vroeg eruit om Rens en Mees aan te kleden ed om naar school te gaan. Jaap bracht ze naar school, zodat Paul en ik even rustig aan konden doen voor we naar Nijmegen gingen. Olivier lag ondertussen rustig op de bank filmpjes te kijken. Om 10.30 met zijn allen (Olivier, Jaap en Eugenie en Paul en ik) naar het Radboud. De chemowachtkamer werd verbouwd, dus we moesten wachten in de grote polihal. (beetje vreemd, want gisteren bij de echo en x-thorax, mochten we wel in de "gewone" wachtkamer. Maar goed, maakte ons verder niet uit.
Olivier was moe en hing een beetje in zijn rode kar. We waren wat foto's van elkaar aan het maken en Olivier begon te hoesten. Ik deed zijn jasje al uit, omdat ik wist dat hij ging spugen en Jaap pakte een bakje onder het koffiezetapparaat uit. (beter dan niets) Het spugen bleef beperkt, vooral weer veel kokhalzen. Olivier bleef me strak aankijken, om steun te vinden en ik bleef maar tegen hem praten. Vreemd hoe je zelfs hierin een soort routine ontwikkeld. Toen het gezakt was, waren we al snel aan de beurt. In eerste instantie was het moeilijk om bloed terug te krijgen uit de centrale lijn, maar uiteindelijk toch gelukt. Olivier vindt het allemaal zo eng en Jaap en ik moesten hem echt troosten.

In het gesprek met de arts even terug gekeken naar de afgelopen week. Hoe positief we vorige week waren, zo teneer geslagen waren we nu. Olivier heeft het zwaar en wij dan dus ook. Op de echo was te zien dat de tumor miniem was geslonken. Dat is niet erg, want de chemotherapie was vooral gericht op versteviging van het kapsel van de tumor, zodat de tumor beter te verwijderen is. Verder was er duidelijke obstipatie te zien, wat de bollere buik, armen naar boven en deels de misselijkheid verklaard...weer extra medicatie erbij tegen de obstipatie dus. De bloeddruk was ook nog steeds erg hoog, dus ook nog aanpassingen in die medicatie.

De belangrijkste vraag...Wanneer is de operatie? Komende Dinsdag wordt Olivier opgenomen en komen de chirurg en anesthesist bij hem en Woensdag 10 Maart is de grote dag....

Hierna was het de beurt aan de chemokaspertjes. Olivier was er helemaal klaar mee en wilde naar huis en zei dit ook in hele duidelijke taal. Je ziet het ventje moe worden en afknappen...zo zielig! Bij de weg naar huis langs de kralenmevrouw op de kralen van de afgelopen 3 weken te innen...Dat waren er nogal wat! 3x chemo, 2x sonde inbrengen, 3x pleisters vervangen, 1x x-thorax, 1x echo buik, 1 verschrikkelijke rotdag, 1x verschrikkelijke goede dag, 3x bloed afnemen...Olivier kwam er zelfs zijn rode kar voor uit en dat wil wat zeggen! Hij hield het potje met de kralen stevig vast en we gingen nog wat eten met zijn vieren. Olivier ging liggen in zijn wagentje en viel bijna van de planeet, zo snel sliep hij.

Een erg heftige dag voor Olivier en voor ons allemaal. In ieder geval voor mij. Paul ging niet werken en ik was er erg blij om. Had hem zo nodig vandaag!
Op de terugweg in de auto de muziek flink hard aan...Acda en de munnik. Geluk kan alleen maar groeien, als je ook het droeve voelt. Het blijft een prachtige zin. Wat zullen we gelukkig zijn hierna! En misschien is dat een waarheid, denk ik fluitend voor me uit en misschien is dat het niet en het maakt me ook niet uit...Hard en vals zingen lucht op, echt!
Vanmiddag zijn de jongens alle 3 naar Jaap gegaan. Ik ga morgen weer een dagje werken en daarna komen ze weer hierheen. Ik had Jaap nog een paar keer aan de telefoon. Olivier was moe en heeft net nog moeten spugen, maar hij heeft blijkbaar ook enorm veel gepoept toen hij in bad zat...:-D Hij kan het maar kwijt zijn!

Over een week zitten we nu weer in het ziekenhuis en gaat een chirurg in mijn kindje snijden. Ik wil er niet aan denken, maar denk nergens anders aan. Het klinkt misschien raar, maar ik heb kokervisie. Ik denk, slaap, adem Olivier...Hij is mijn kind en ik wil dat hij weer speelt en gelukkig en onbezonnen is. Dat hij zijn eigen willetje weer doordramt en niet uitgeblust op de bank ligt. Ik ben een melancholisch stuk moeder op het moment en ik zal er alles aan doen om mijn Ollie hier zo gemakkelijk mogelijk doorheen te trekken. Het voelde vandaag erg goed dat we met zijn vieren waren. Het maakt ons sterk en we maken grapjes naar elkaar om te relativeren en eigenlijk om elkaar te steunen. We zijn sterk met zijn vieren en zijn er klaar voor.

Sylvie.