Weer een week voorbij..3 weken en 2 dagen verder en ik merk dat alles zijn tol begint te eisen. Olivier heeft vanaf de chemo, afgelopen Dinsdag elke dag gespuugd. De eerste dag het meest, maar het lijkt niet echt te zakken. Hij kijkt witjes en is lusteloos en hij eet en drinkt sinds Dinsdag helemaal niks. De sondevoeding gaat omhoog en omlaag, afhankelijk van zijn toestand. Hij kijkt wel tv en speelt op zijn DS, maar daar houdt het wel mee op.
Ik moet zeggen dat ik ook niet bepaald een stralend zonnetje ben. ik heb Vrijdag en gisteren gewerkt en voel dat ik er niet voor 100% sta en dat kan absoluut niet in mijn werk. Ik heb sinds gisteren hoofdpijn, die niet zakt en denk maar aan 1 ding...die operatie. Andere dingen zijn nu niet belangrijk. Morgen gaan Jaap en ik met Olivier naar Nijmegen om opnieuw een echo van zijn buik en een longfoto te laten maken. Deze keer voor de chirurg om een beeld te krijgen voordat hij aan de slag kan. Als ik op de aanvraag voor de longfoto "Meta's?" zie staan, wordt ik al niet goed. Die zijn er niet! Ik wil mijn hoofd liever in het zand houden! Ik moet er niet aan denken dat ze er alsnog blijken te zitten. Ik pieker en maal maar verder...En zijn bloeddruk is nu zo hoog...wat gaat daarmee gebeuren tijdens de ok en vlak daarna? Ik zie alleen maar complicaties en moet mezelf soms echt bij elkaar rapen.
Gisteren was ik voor mijn werk op de kinderafdeling waar Olivier heeft gelegen in het eerste weekend. Een kindje ophalen om naar huis te brengen. Het voelde erg vreemd! Zeker toen een verpleegkundige me zag en me vroeg hoe het ging. Ik wilde daar niet zijn en was meteen weer moeder ipv verpleegkundige, dus de knop om gezet en mijn werk gedaan. Mijn collega's zijn begripvol en steunen me enorm. De afleiding van het "er even uit zijn", doet me wel goed.
Vanmiddag kwamen Rens, Mees en Olivier weer terug van Jaap. Ze zijn daar sinds Donderdagavond geweest. Ze hadden het fijn gehad en Jaap zei dat Olivier ook bij hem niet lekker in zijn vel zat. Hij gaat achteruit en ik wil dat die tumor uit hem gaat! Dan pas kan hij weer een stapje vooruit maken...en wij dus ook. Hij ligt nu lekker te slapen in mijn bed en ga hem daarna weer dicht bij me houden...ppfff...Wat een Klote-dag! Waarom moet dit toch allemaal gebeuren?! Van de andere kant, dit gun je geeneen kindje...
Voor de mensen die ik nog moet mailen, bellen etc....morgen is er weer een dag.
Sylvie.
zondag 28 februari 2010
vrijdag 26 februari 2010
Vrijdag 26 februari
Het is weer weekend, mijn eerste week op het werk zit er op en het was fijn om weer te kunnen werken. Ook raar en vermoeiend, want mijn gedachten dwalen nog wel eens af.. Dinsdag zijn we met Olivier weer naar het radboud gegaan, het gaat al een beetje vertrouwd en goed aanvoelen, we zijn bezig om hem beter te maken. Olivier zag een mooie hele hoge blokkentoren staan in de wachtruimte en ik zag zijn ogen twinkelen en hem denken 'zal ik het doen?'. Hij keek naar mij en zag ook mijn twinkeling.. Een knikje van mij was voldoende en met een lach en een stoere duw ging de hele toren midden in de toch best drukke wachtruimte neer.. Ik was blij en gelukkig met hoe hij keek, hij was dolgelukkig! Ik was ook trots dat de toren veel kindjes in de wachtruimte overleefd had, maar mooi niet mijn kleine dappere Ollie. Toen zagen we Sylvie glimlachen en tegelijk streng kijkend.. We hebben hem maar weer snel opgebouwd :-)
Olivier heeft de dagen na de chemo redelijk veel gespuugd.. Vanmiddag ook een keer bij mij. Als hij dan klaar is geeft hij aan de hoeveelste keer dat dat dan weer was. Bikkeltje.
Ik ben vanmiddag voor de verandering in Oss naar het ziekenhuis gegaan, dit keer de kno arts, Mees moet weer buisjes hebben.. Hij mocht ook nog even bloed laten prikken voor een allergie test.. Mees was niet blij met dat vooruitzicht. Ik heb al zoveel prikken gezien de laatste tijd, dus ben maar gelijk met hem naar het lab gegaan. Ook Mees is een bikkel. Na kort overleg met mij ging hij op schoot zitten en liet zich in zijn armpje prikken, zijn neus hing bijna in het buisje met bloed.. En daarbij half doof, leek soms op een lachfilm als de verpleegkundige hem wat wilde uitleggen van wat ze aan het doen was... WAT!?.. WAT?! Pfff..
Nu ligt Olivier lekker te slapen en Rens en Mees zijn met Opa en Oma met de bus naar Uden. Vet cool..
Op naar de laatste keer chemo voor de operatie.. Laat het maar snel voorbij zijn allemaal.
Jaap
donderdag 25 februari 2010
Donderdag 25 februari
De week vliegt voorbij en toch kruipt ‘ie ergens ook. Olivier heeft ondertussen zijn derde chemo gehad. Het voelt nog als de dag van gisteren dat we bij de huisarts stonden, en nu zijn we maximaal 2 weken verwijderd van de operatie. Het blijft dubbel voelen, het is nodig maar aan de andere kant blijft het aan me knagen dat het zo oneerlijk is…….Zoals gezegd de laatste week is omgevlogen, onbegrijpelijk hoe snel het “gewoonte” is om rekening te houden met sondevoeding, ’s nachts zakjes wisselen, piepjes herkennen, medicijnen, mogelijkheden en onmogelijkheden, en hoe toch ook de gewone dingen, het gewone leven weer door gaat.
Gelukkig zie ik veel mooie dingen, de liefde van Jaap en Sylvie voor Olivier, hij kan zich geen betere ouders wensen. Ze rennen, vliegen en doen eigenlijk alles voor hem. Daarnaast zie ik hoe “goed” het eigenlijk met Olivier gaat, hij is aangekomen, is actiever, laat van zich horen en laat daarnaast ook alles gelaten over zich heen komen, misschien heeft hij het wel meer geaccepteerd dan wij? Regelmatig als de voedingspomp begint te piepen is het Olivier die zegt “zakje leeg…..!” Ik moet daar stiekem ontzettend om lachen, heerlijk toch! Olivier laat duidelijk blijken wat hij wil, dat is op zich niets nieuws maar hij zal, zeker nu niet, echt niet met je praten als hij dat niet wil, met enige regelmaat worden boodschappen via Sylvie aan mij doorgegeven terwijl ik ernaast zit, wederom lach ik van binnen. Alleen een sterk persoon kan dat, en sterk dat is hij!
Vannacht was het voor Olivier duidelijk, mama moest slapen, was moe en had het nodig. Dus vannacht klonk er ook geen mama door de babyfoon maar Paaaaaauuuuul…….
Voor mij maakte dat het besef nog duidelijker, hij staat zo dicht bij me.
Ik geef om het mannetje en het gaat me door merg en been dat hij dit moet doorstaan!
Sylvie doet het geweldig, wat een moeder. Ik kan alleen maar trots op haar zijn terwijl ik zie hoe zwaar ze het heeft. Niet alleen wat er allemaal gebeurd is, maar vooral ook wat er komen gaat…..
Jaap doet het ook al zo goed, het is overduidelijk hoe veel hij van Olivier houdt en zet alle zeilen bij om voor het mannetje te zorgen, en dat doet hij geweldig! Ik ben zo trots op hun allebei!
Olivier is de laatste dagen, na zijn laatste chemo, niet zo lekker. Hij kreeg de combinatie chemo waarbij ook die ene chemo waar hij misselijk van kan worden. En het is niet zo zeer dat hij misselijk is, het is meer dat hij af en toe spuugt zonder eigenlijk enig voorteken……Olivier telt op zijn vingers hoe vaak chemo kasper (koos, klaas, Kevin, HENK of kees) zijn bril heeft verloren (de stand is 6 keer)
Kortom met bergen en dalen loopt het allemaal, het belangrijkste, Olivier slaat zich er kranig doorheen, het is zo’n sterke strijder en iemand die zo’n strijd kan leveren en winnen, zal het ,denk ik, ver schoppen in het leven, en dat is precies wat hij verdient!
Hou vol Olivier! Je doet het geweldig en ik ben ontzettend trots op je, net als waarschijnlijk iedereen……..
Paul
Gelukkig zie ik veel mooie dingen, de liefde van Jaap en Sylvie voor Olivier, hij kan zich geen betere ouders wensen. Ze rennen, vliegen en doen eigenlijk alles voor hem. Daarnaast zie ik hoe “goed” het eigenlijk met Olivier gaat, hij is aangekomen, is actiever, laat van zich horen en laat daarnaast ook alles gelaten over zich heen komen, misschien heeft hij het wel meer geaccepteerd dan wij? Regelmatig als de voedingspomp begint te piepen is het Olivier die zegt “zakje leeg…..!” Ik moet daar stiekem ontzettend om lachen, heerlijk toch! Olivier laat duidelijk blijken wat hij wil, dat is op zich niets nieuws maar hij zal, zeker nu niet, echt niet met je praten als hij dat niet wil, met enige regelmaat worden boodschappen via Sylvie aan mij doorgegeven terwijl ik ernaast zit, wederom lach ik van binnen. Alleen een sterk persoon kan dat, en sterk dat is hij!
Vannacht was het voor Olivier duidelijk, mama moest slapen, was moe en had het nodig. Dus vannacht klonk er ook geen mama door de babyfoon maar Paaaaaauuuuul…….
Voor mij maakte dat het besef nog duidelijker, hij staat zo dicht bij me.
Ik geef om het mannetje en het gaat me door merg en been dat hij dit moet doorstaan!
Sylvie doet het geweldig, wat een moeder. Ik kan alleen maar trots op haar zijn terwijl ik zie hoe zwaar ze het heeft. Niet alleen wat er allemaal gebeurd is, maar vooral ook wat er komen gaat…..
Jaap doet het ook al zo goed, het is overduidelijk hoe veel hij van Olivier houdt en zet alle zeilen bij om voor het mannetje te zorgen, en dat doet hij geweldig! Ik ben zo trots op hun allebei!
Olivier is de laatste dagen, na zijn laatste chemo, niet zo lekker. Hij kreeg de combinatie chemo waarbij ook die ene chemo waar hij misselijk van kan worden. En het is niet zo zeer dat hij misselijk is, het is meer dat hij af en toe spuugt zonder eigenlijk enig voorteken……Olivier telt op zijn vingers hoe vaak chemo kasper (koos, klaas, Kevin, HENK of kees) zijn bril heeft verloren (de stand is 6 keer)
Kortom met bergen en dalen loopt het allemaal, het belangrijkste, Olivier slaat zich er kranig doorheen, het is zo’n sterke strijder en iemand die zo’n strijd kan leveren en winnen, zal het ,denk ik, ver schoppen in het leven, en dat is precies wat hij verdient!
Hou vol Olivier! Je doet het geweldig en ik ben ontzettend trots op je, net als waarschijnlijk iedereen……..
Paul
woensdag 24 februari 2010
Woensdag 24 februari
Olivier heeft Maandag op Dinsdag een vrij goede nacht gehad en dus hebben wij ook beter geslapen. Op dinsdag vroeg eruit om Olivier en mezelf klaar te maken voor de "chemodag". De eerste gift Zofran zat er al op tijd in en Paul ging Lieke, Tim en Sofie naar school brengen en kwam dan ook naar het ziekenhuis. Jaap was om 8.00 bij mij en we gingen met zijn drieen naar Nijmegen. Op de afdeling ging ik Olivier aanmelden en Jaap en Olivier gingen in de grote wachtkamer spelen. Ik zag in mijn ooghoek een toren van grote blokken van bijna 2 meter staan en zag Jaap bemoedigend knikken naar Olivier...Ik kon Olivier niet goed zien van waar ik stond, maar ik zag wel de toren tegen de grond gaan en Olivier gillen van plezier. Het was nog erg rustig en ze bouwden samen de toren weer op. We wilden net gaan zitten, maar er kwam al meteen een verpleegkundige om ons naar de kleine wachtkamer te brengen. De chemokinderenwachtkamer....Je weet niet wat alle andere kinderen onder de leden hebben he, zei ze...tja...
Er was nog een kindje in de wachtkamer.. Geen haartjes, een bleek snoetje en een soort holle ogen. Hij was samen met zijn vader en we kletsten wat oppervlakkig. Olivier ging met de Duplo spelen.
Ik was klaar om de strijd, om het bloed afnemen uit de lijn of uit zijn vinger, weer aan te gaan, maar dezelfde verpleegkundige als vorige week kwam binnen en we mochten mee om bloed uit de lijn te halen...Ik grijnsde tevreden. Ze leren snel in dit gesticht, zei ik tegen Jaap en we volgden de pleeg en Paul kwam er ook net aan. We vertelden hoe goed het met Olivier was gegaan, afgelopen week. Dat hij meer speelde en beter kon zitten en wat naast de sondevoeding at. Zijn bloeduitslagen waren goed. Hb was nu 6,4 en dus weer wat gezakt en zijn witte bloedcellen waren wel hoger, maar dat is normaal in deze situatie. Wel was zijn bloeddruk weer gestegen en de medicatie werd weer verdubbeld. Die zieke nier moet er gewoon uit en dan lost dit probleem zich waarschijnlijk vanzelf op...135/95 is voor zo'n klein kindje erg hoog!
Ik keek meer op tegen deze chemobehandeling, omdat hij ws weer misselijk wordt en het koste me moeite om naar het inspuiten te kijken. Een foto maken is dan gemakkelijker, want dan heb je iets meer afstand. Olivier zat bij Jaap op schoot en hield alles goed in de gaten. We kletsten wat over de chemokaspertjes en dat je ze niet kan zien met je ogen. Dat de vriendjes Olivier weer kwamen helpen en dat we allemaal hoopten dat ze hun brilletjes goed ophielden en zich niet zouden vergissen. Hierna ging Paul voor het eerst weer werken en Jaap en ik gingen naar de apotheek en weer met Olivier naar huis. hij was erg moe en ging vrij snel slapen. Ik ging een beetje opruimen en wat hangen. Ik had beter ook kunnen gaan slapen, maar we weten nou eenmaal niet alles vantevoren. Later kwamen Rens en Mees ook en we hebben er een leuke avond van gemaakt en de jongens hebben een leuke kinderfilm gekeken. Toen ze er allemaal in lagen, was ik nog net bij kennis en samen met Paul wat op de bank gehangen en in slaap gevallen. Een erg onrustige nacht gehad, maar gelukkig was Olivier niet misselijk, meer aan het rommelen en draaien.
Vanochtend ging het helemaal mis. Paul ging vroeg werken en ik zou Rens en Mees naar school brengen en Olivier mocht lekker in de auto blijven zitten. We waren niet vooruit te branden en veel te laat op school. Het kon me niet schelen, kon niet meer dan ik deed. Tranen zaten al zo hoog door de vermoeidheid. Even snel met de jongens mee gelopen en toen ik terug kwam had Olivier een beetje gespuugt. Hij begon te huilen toen hij me zag. Ik stelde hem meteen gerust en poetste zijn mondje schoon. Thuis alles in de was en het bad aan. Olivier zei dat de chemokaspertjes toch even hun bril waren kwijt geraakt en vond het bad heerlijk. Hij is niet lekker vandaag en wilde na het bad op de bank liggen. Zijn ogen hangen half dicht en heeft net nog een keer gespuugt. Ik heb Jaap gebeld en de hulptroepen ingeschakeld voor Rens en Mees. Olivier doet niets meer vandaag en ligt nu om 12.00 uur al in bed....rustig aan...niks willen vandaag.
Oh ja, We hebben bericht dat Olivier eind Maart 2 dagen mag oefenen op de kleuterschool en we weten nu wie zijn juf gaat worden. Een hele leuke juf, zoal we van anderen horen, dus dat is mooi. Misschien kan hij dagdelen naar school over een tijdje. We zien het wel...
Sylvie.
Er was nog een kindje in de wachtkamer.. Geen haartjes, een bleek snoetje en een soort holle ogen. Hij was samen met zijn vader en we kletsten wat oppervlakkig. Olivier ging met de Duplo spelen.
Ik was klaar om de strijd, om het bloed afnemen uit de lijn of uit zijn vinger, weer aan te gaan, maar dezelfde verpleegkundige als vorige week kwam binnen en we mochten mee om bloed uit de lijn te halen...Ik grijnsde tevreden. Ze leren snel in dit gesticht, zei ik tegen Jaap en we volgden de pleeg en Paul kwam er ook net aan. We vertelden hoe goed het met Olivier was gegaan, afgelopen week. Dat hij meer speelde en beter kon zitten en wat naast de sondevoeding at. Zijn bloeduitslagen waren goed. Hb was nu 6,4 en dus weer wat gezakt en zijn witte bloedcellen waren wel hoger, maar dat is normaal in deze situatie. Wel was zijn bloeddruk weer gestegen en de medicatie werd weer verdubbeld. Die zieke nier moet er gewoon uit en dan lost dit probleem zich waarschijnlijk vanzelf op...135/95 is voor zo'n klein kindje erg hoog!
Ik keek meer op tegen deze chemobehandeling, omdat hij ws weer misselijk wordt en het koste me moeite om naar het inspuiten te kijken. Een foto maken is dan gemakkelijker, want dan heb je iets meer afstand. Olivier zat bij Jaap op schoot en hield alles goed in de gaten. We kletsten wat over de chemokaspertjes en dat je ze niet kan zien met je ogen. Dat de vriendjes Olivier weer kwamen helpen en dat we allemaal hoopten dat ze hun brilletjes goed ophielden en zich niet zouden vergissen. Hierna ging Paul voor het eerst weer werken en Jaap en ik gingen naar de apotheek en weer met Olivier naar huis. hij was erg moe en ging vrij snel slapen. Ik ging een beetje opruimen en wat hangen. Ik had beter ook kunnen gaan slapen, maar we weten nou eenmaal niet alles vantevoren. Later kwamen Rens en Mees ook en we hebben er een leuke avond van gemaakt en de jongens hebben een leuke kinderfilm gekeken. Toen ze er allemaal in lagen, was ik nog net bij kennis en samen met Paul wat op de bank gehangen en in slaap gevallen. Een erg onrustige nacht gehad, maar gelukkig was Olivier niet misselijk, meer aan het rommelen en draaien.
Vanochtend ging het helemaal mis. Paul ging vroeg werken en ik zou Rens en Mees naar school brengen en Olivier mocht lekker in de auto blijven zitten. We waren niet vooruit te branden en veel te laat op school. Het kon me niet schelen, kon niet meer dan ik deed. Tranen zaten al zo hoog door de vermoeidheid. Even snel met de jongens mee gelopen en toen ik terug kwam had Olivier een beetje gespuugt. Hij begon te huilen toen hij me zag. Ik stelde hem meteen gerust en poetste zijn mondje schoon. Thuis alles in de was en het bad aan. Olivier zei dat de chemokaspertjes toch even hun bril waren kwijt geraakt en vond het bad heerlijk. Hij is niet lekker vandaag en wilde na het bad op de bank liggen. Zijn ogen hangen half dicht en heeft net nog een keer gespuugt. Ik heb Jaap gebeld en de hulptroepen ingeschakeld voor Rens en Mees. Olivier doet niets meer vandaag en ligt nu om 12.00 uur al in bed....rustig aan...niks willen vandaag.
Oh ja, We hebben bericht dat Olivier eind Maart 2 dagen mag oefenen op de kleuterschool en we weten nu wie zijn juf gaat worden. Een hele leuke juf, zoal we van anderen horen, dus dat is mooi. Misschien kan hij dagdelen naar school over een tijdje. We zien het wel...
Sylvie.
maandag 22 februari 2010
Maandag 22 februari
Vandaag een dagje scholing gehad. Het was een dubbel gevoel. Van de ene kant wilde ik thuis zijn bij Olivier, die huilde toen ik weg moest en van de andere kant was het goed voor me om er uit te zijn en mijn eigen vaste routine weer op te pakken. Lood in mijn schoenen en hoge tranen, maar na een tijdje kon ik me beter ontspannen en was het leuk. Merk wel dat ik niet mezelf ben. Die navelstreng wordt op zulke momenten wel erg kort. Veel lieve reacties en begrip van collega´s en een paar telefoontjes naar huis. Olivier en Paul hadden het prima naar hun zin. Op de terugweg ramdruk op de weg en teveel melancholische liedjes op de radio. Ik ben zo moe!
Nu zitten we weer naast elkaar op de bank en Olivier heeft heel veel plezier van zijn DSI. hij maakt steeds foto´s en vervormd die dan tot niets... Ga hem nu zijn bed in gooien, mijn bed dus. Afgelopen nacht ongeveer elk kwartier wakker geweest door een veel te wakkere Olivier, dus nu meer wakker gehouden vandaag en later naar bed. Hij kijkt nu bijna scheel, dus ik ben hoopvol!
Morgen al om 8.55 in het Radboud zijn voor de chemo. Hij krijgt nu weer allebei de medicijnen en waarschijnlijk wordt hij weer misselijk. Zie er tegenop...Morgenvroeg begin ik meteen met de Zofran geven en hopelijk helpt het een beetje. We zijn al op de helft met de chemo en over 2 weken al de operatie! Ik merk dat ik er steeds meer mee bezig ben. Wordt een grote ingreep en ik heb steeds meer vragen voor de chirurg. En dan natuurlijk nog de uiteindelijke uitslag over het stadium van de tumor en nabehandeling. Misschien nog wel een nachtje ic...Ik laat het maar los en laat het maar op me af komen.
Sylvie.
Nu zitten we weer naast elkaar op de bank en Olivier heeft heel veel plezier van zijn DSI. hij maakt steeds foto´s en vervormd die dan tot niets... Ga hem nu zijn bed in gooien, mijn bed dus. Afgelopen nacht ongeveer elk kwartier wakker geweest door een veel te wakkere Olivier, dus nu meer wakker gehouden vandaag en later naar bed. Hij kijkt nu bijna scheel, dus ik ben hoopvol!
Morgen al om 8.55 in het Radboud zijn voor de chemo. Hij krijgt nu weer allebei de medicijnen en waarschijnlijk wordt hij weer misselijk. Zie er tegenop...Morgenvroeg begin ik meteen met de Zofran geven en hopelijk helpt het een beetje. We zijn al op de helft met de chemo en over 2 weken al de operatie! Ik merk dat ik er steeds meer mee bezig ben. Wordt een grote ingreep en ik heb steeds meer vragen voor de chirurg. En dan natuurlijk nog de uiteindelijke uitslag over het stadium van de tumor en nabehandeling. Misschien nog wel een nachtje ic...Ik laat het maar los en laat het maar op me af komen.
Sylvie.
zondag 21 februari 2010
Zondag 21 februari
Zo, eindelijk weer eens tijd en puf om te schrijven. Drukke week gehad, die vrij goed is verlopen. Jaap heeft hiervoor geschreven over Dinsdag en dat Olivier zijn tweede chemokuur kreeg. Het was een gedoe om er te komen door de lekke band en ik was alvast vooruit gereden met Olivier en Paul zou Jaap oppikken en nakomen. Ik had een afspraak om eerst met Olivier bloed te gaan prikken en ik was blij dat hij een centrale lijn had. Daar kan je gewoon bloed uit afnemen en hoeft Olivier niet geprikt te worden. Het prikken en de sonde inbrengen vind hij het ergste wat er is. We waren mooi op tijd en we werden in een aparte wachtkamer met speelgoed gezet. Waarschijnlijk ivm de lage weerstand van de "chemokinderen", bedacht ik me, want normaal zaten we altijd in de grote wachtkamer. Er kwam een verpleegkundige, met een zelfgemaakt, wit, papieren zusterskapje op, binnnen. En ja hoor,...Ze kwam bloed prikken uit Oliviers vinger. Dat dacht ze tenminste, maar ik zei al meteen dat me dat niet erg logisch leek, aangezien hij een lijn had. Ze begon een heel verhaal over dat dat altijd zo gebeurde en dat de bloeduitslagen dan al bij de arts waren voordat wij er waren. Ik vroeg haar wat het verschil in tijd en uitslag was tussen het afnemen uit de vinger en uit de lijn en vertelde haar er meteen bij dat ik ic verpleegkundige was en dat ik het anders ook wel zelf uit de lijn wilde halen...Ik zag haar denken..."oh nee, daar heb je weer zo'n pleeg, die denkt dat ze het beter weet..." Ze ging overleggen en Olivier vroeg me met een piepstemmetje of ze hem gingen prikken. Ik gaf hem een dikke knipoog en zei hem dat dat zeer zeker niet ging gebeuren...5 minuten later gingen we naar de volgende kamer, waar er zo iemand zou komen om bloed uit de centrale lijn te halen. Dat dacht ik ook! Je gaat een kindje toch niet onnodig prikken als je het pijnloos uit een lijn kan halen? Die ziekenhuis-bureaucratie gaat niet toegepast worden op mijn kind.
Hierna kwamen Jaap en Paul enigszins verhit binnen vallen en Olivier hing lekker bij mij op schoot. Er hing zo'n lengte opmeetding wat elektronisch werkte. Als je eronder ging staan, gaf hij digitaal de lengte aan. Paul en Jaap konden zich niet inhouden en moesten er natuurlijk allebei onder staan en kijken wie het langste was...het blijven ook jongens he...Op dat moment kwamen de oncologen binnen en de heren wisten niet hoe snel ze het nieuwe speledingetje los moesten laten, waardoor het langs de muur naar beneden gleed. De (vrouwelijke) oncologen lachten en ik weet zeker dat ze het herkenden van hun eigen mannen...tja...
De delegatie begon met aan ons te vragen hoe het allemaal ging en of we ons hoofd boven water konden houden. Erg begaan met ons en vol begrip voor onze gedachten en emoties. Olivier werd nog helemaal na gekeken en we waren het er allemaal over eens dat zijn buik wat minder bol leek. Aangezien hij ook wat beter rechtop kan zitten en wat meer kan eten naast de sondevoeding was het snel duidelijk dat de tumor leek te reageren op de chemo. Verder was hij wat aangekomen en was zijn hb gestegen naar 6,8! Vandaar dat hij zo actief en levenslustig leek! Verdere bloeduitslagen waren ook keurig en dus konden we beginnen met de toediening van de chemo. Hij zat lekker bij Jaap op schoot en ik maakte de foto. Door al dit goede nieuws was ik een stuk rustiger en had al minder moeite met de chemo. Ik voel steeds meer strijdlust en woede tegen die tumor. Die tumor die het durft om een steeds grotere plaats in mijn kleine Oliviertje in te nemen. Hij gaat eraan en eruit! Jaap leek ook rustig, maar Paul had het moeilijk deze keer. Hij liet het niet merken, maar vertelde het later tegen ons. Paul en Olivier hebben ook wel een speciale band, denk ik. Olivier moppert in ieder geval net zo hard op hem als tegen ons en dat is een heel goed teken!
We kregen van de oncoloog nogmaals informatie over de Wilms-tumor en de verschillende stadia. Pas na de operatie weten we in welk stadium Olivier zit en wordt de nabehandeling bepaald. Stadium 4 (uitzaaiingen in de longen) kunnen we vast schrappen... De prognose is heel goed.
De pedagogisch medewerkster kwam nog even binnen vallen en moest lachen om de bloedafname. Ik maakte er maar een grapje van en zei iets over eigenwijze plegen en ze zei dat ik vooral eigenwijs moest blijven! Moest me inhouden om haar geen high-five te geven.
Die prognose...Ik hoor mezelf steeds weer tegen mensen zeggen dat het allemaal goed komt. Hij heeft kanker en we moeten hier doorheen, maar het komt goed hoor! steeds weer..Wie probeer ik te overtuigen? Ik wil en kan alleen maar van het goede uitgaan en zo gaat het waarschijnlijk ook. Ik bagetaliseer het tegen andere mensen, zodat de schrik op hun gezichten weg gaat en er een betere blik voor in de plaats komt. Mevrouw Kubler-Ross is goed vertegenwoordigd deze weken met haar rouwverwerkingsfasen. Verdriet, ongeloof, boosheid, noem ze maar op. Dat is ook de reden dat ik even niet heb geschreven. Moest rust in mijn hoofd vinden. De eerste schrik is eruit en nu gaan we verder...Wij gaan winnen en dat is zeker!
Deze week geprobeerd om veel normale dingen te doen, maar dat valt niet mee als het ook nog vakantie is en alle kinderen bij ons zijn. Het was gezellig en Ruben kwam ook nog een nachtje logeren en we maakten er een gezellige bende van. Olivier sliep s'nachts bij Paul en mij in bed en de nachten begonnen behoorlijk op te breken door alle ditjes en datjes. Mama, kriebel in mijn nek, warm, koud, slokje water, sondevoeding op, draad ligt niet goed, kan niet lekker liggen en ga maar door...'s ochtends Mees aan het bed, die slecht hoort doordat hij weer een buisje uit zijn oor kwijt is, en daardoor enorm hard praat en Olivier ook weer wakker is. Ach ja, als dat het ergste is? Olivier was niet misselijk van de chemo en dat is veeeel belangrijker!
Ik wilde deze week met Olivier naar de kapper en uiteindelijk op Vrijdag gegaan. Olivier vroeg of Lieke mee ging en dat vond ze heel leuk, dus met zijn drieen op pad. In het kapselboek een mooi, stoer, kort jongenskapseltje opgezocht en het stond echt super mooi! Het leek me moeilijk om zijn mooie, wilde krullen af te knippen, maar het stond zo leuk en hij vond het zelf zo mooi, dat het allemaal meeviel. Ik wil niet gaan wachten tot het uit gaat vallen of dunner wordt. Dat lijkt me veel moeilijker en confronterender. Nu was het een leuke gebeurtenis, inclusief een snoepje en een ballon.
Bij thuiskomst wilden Rens en Mees dat ook wel, dus ik weer terug en de heren hebben nu allemaal hetzelfde kapsel. met gel maken we een soort hanekam in het midden van hun hoofd en ze vinden het geweldig! Het heeft een hoog Kwik, Kwek en kwak gehalte, maar dat is prima!
Op Vrijdag zat de sonde dicht en we kregen hem met geen mogelijkheid open, dus hem er maar uit gehaald. We wisten dat hij er weer opnieuw in moest, want Olivier at niet genoeg om zonder extra voeding te kunnen. Paul en ik zagen het helemaal niet zitten om de thuiszorg te bellen en we belden de kinderafdeling in Oss, waar we meteen terecht konden. Hij zat er zo in en Oliviers tranen waren gelukkig snel droog.
Na de hele week bij mij te zijn geweest, gingen ze op Vrijdag naar Jaap. Ik had alle spullen ingepakt en voldoende sondevoeding en spuitjes enzo erbij gedaan. Samen met Jaap nog de dingen doorgenomen en daar gingen ze. Jaap vond het, volgens mij wel een beetje eng, en ik moest het geheel echt even loslaten. Paul voelde het gelukkig goed aan en we gingen even naar La Colline om iets te eten en vooral iets te drinken. Nadat ik Jaap nog had gesmsd en gebeld met retorische vragen en overbodige informatie, ging het wel en toen ik via de telefoon foto's doorgestuurd kreeg met gekke bekken erop van de jongens en een karafje wijn later, ging het goed! We hebben het weekend even lekker uitgeslapen, film gekeken en opgeruimd en nu zijn ze weer hier. Tussen door veel contact gehad en foto's doorgestuurd en gebeld met elkaar.
Gisterenavond belde Jaap me nog. De sonde lekte en vreesde dat hij dicht dat. En inderdaad. Het was ook zo'n dun lumen... Olivier had redelijk gegeten (loempia, ijs en andere lekker dingen) en we zagen het niet zitten om net voor het slapen hem zoveel stress te laten doorstaan, dus lekker eruit gelaten en vanmorgen toch maar de thuiszorg gebeld. Ze kon meteen komen en volgens mij was ze een beetje zenuwachtig. Ze stak de sonde omhoog ipv naar achter en Olivier begon te brullen. Na drie keer steken, zei ze dat het niet goed lukte en ik nam het even snel van haar over. Ik wilde dat dat rotding er snel in ging en stak hem naar achter en het verliep heel soepel. Olivier heeft niet gezien dat ik het deed en de volgende keer bel ik niemand meer, maar doe ik het zelf wel. Gaat sneller, beter en Olivier weet nu onderhand wel hoe het gaat.
Morgen begint de school weer en dan op dinsdag alweer naar Nijmegen voor de 3e chemo. de tijd gaat zo snel! Over ongeveer 2 weken is de operatie al! Ik heb nog vervelend gedroomd over Olivier, maar ik weet dat het niet gaat gebeuren. Mijn ventje is opgewekt en veel fitter dan voor de chemo. Wat dat betreft ben ik die rotzooi bijna dankbaar....Het helpt ons te strijden tegen de tumor en dat is onze grootste vijand.
Ik ga morgen een dagje naar een scholing. Zie er tegenop, maar vind het tegelijkertijd ook weer fijn om er uit te zijn en met werk bezig te zijn. Vreemd, hoe snel dit ook weer een routine wordt. Uiteindelijk gaat alles door en ook Olivier gaat door. Hij speelt en denkt dat hij de baas is, net als altijd. Het voelt goed en vertrouwd, maar ook bedriegelijk. Momenteel is namelijk niks hetzelfde....
Sylvie.
Hierna kwamen Jaap en Paul enigszins verhit binnen vallen en Olivier hing lekker bij mij op schoot. Er hing zo'n lengte opmeetding wat elektronisch werkte. Als je eronder ging staan, gaf hij digitaal de lengte aan. Paul en Jaap konden zich niet inhouden en moesten er natuurlijk allebei onder staan en kijken wie het langste was...het blijven ook jongens he...Op dat moment kwamen de oncologen binnen en de heren wisten niet hoe snel ze het nieuwe speledingetje los moesten laten, waardoor het langs de muur naar beneden gleed. De (vrouwelijke) oncologen lachten en ik weet zeker dat ze het herkenden van hun eigen mannen...tja...
De delegatie begon met aan ons te vragen hoe het allemaal ging en of we ons hoofd boven water konden houden. Erg begaan met ons en vol begrip voor onze gedachten en emoties. Olivier werd nog helemaal na gekeken en we waren het er allemaal over eens dat zijn buik wat minder bol leek. Aangezien hij ook wat beter rechtop kan zitten en wat meer kan eten naast de sondevoeding was het snel duidelijk dat de tumor leek te reageren op de chemo. Verder was hij wat aangekomen en was zijn hb gestegen naar 6,8! Vandaar dat hij zo actief en levenslustig leek! Verdere bloeduitslagen waren ook keurig en dus konden we beginnen met de toediening van de chemo. Hij zat lekker bij Jaap op schoot en ik maakte de foto. Door al dit goede nieuws was ik een stuk rustiger en had al minder moeite met de chemo. Ik voel steeds meer strijdlust en woede tegen die tumor. Die tumor die het durft om een steeds grotere plaats in mijn kleine Oliviertje in te nemen. Hij gaat eraan en eruit! Jaap leek ook rustig, maar Paul had het moeilijk deze keer. Hij liet het niet merken, maar vertelde het later tegen ons. Paul en Olivier hebben ook wel een speciale band, denk ik. Olivier moppert in ieder geval net zo hard op hem als tegen ons en dat is een heel goed teken!
We kregen van de oncoloog nogmaals informatie over de Wilms-tumor en de verschillende stadia. Pas na de operatie weten we in welk stadium Olivier zit en wordt de nabehandeling bepaald. Stadium 4 (uitzaaiingen in de longen) kunnen we vast schrappen... De prognose is heel goed.
De pedagogisch medewerkster kwam nog even binnen vallen en moest lachen om de bloedafname. Ik maakte er maar een grapje van en zei iets over eigenwijze plegen en ze zei dat ik vooral eigenwijs moest blijven! Moest me inhouden om haar geen high-five te geven.
Die prognose...Ik hoor mezelf steeds weer tegen mensen zeggen dat het allemaal goed komt. Hij heeft kanker en we moeten hier doorheen, maar het komt goed hoor! steeds weer..Wie probeer ik te overtuigen? Ik wil en kan alleen maar van het goede uitgaan en zo gaat het waarschijnlijk ook. Ik bagetaliseer het tegen andere mensen, zodat de schrik op hun gezichten weg gaat en er een betere blik voor in de plaats komt. Mevrouw Kubler-Ross is goed vertegenwoordigd deze weken met haar rouwverwerkingsfasen. Verdriet, ongeloof, boosheid, noem ze maar op. Dat is ook de reden dat ik even niet heb geschreven. Moest rust in mijn hoofd vinden. De eerste schrik is eruit en nu gaan we verder...Wij gaan winnen en dat is zeker!
Deze week geprobeerd om veel normale dingen te doen, maar dat valt niet mee als het ook nog vakantie is en alle kinderen bij ons zijn. Het was gezellig en Ruben kwam ook nog een nachtje logeren en we maakten er een gezellige bende van. Olivier sliep s'nachts bij Paul en mij in bed en de nachten begonnen behoorlijk op te breken door alle ditjes en datjes. Mama, kriebel in mijn nek, warm, koud, slokje water, sondevoeding op, draad ligt niet goed, kan niet lekker liggen en ga maar door...'s ochtends Mees aan het bed, die slecht hoort doordat hij weer een buisje uit zijn oor kwijt is, en daardoor enorm hard praat en Olivier ook weer wakker is. Ach ja, als dat het ergste is? Olivier was niet misselijk van de chemo en dat is veeeel belangrijker!
Ik wilde deze week met Olivier naar de kapper en uiteindelijk op Vrijdag gegaan. Olivier vroeg of Lieke mee ging en dat vond ze heel leuk, dus met zijn drieen op pad. In het kapselboek een mooi, stoer, kort jongenskapseltje opgezocht en het stond echt super mooi! Het leek me moeilijk om zijn mooie, wilde krullen af te knippen, maar het stond zo leuk en hij vond het zelf zo mooi, dat het allemaal meeviel. Ik wil niet gaan wachten tot het uit gaat vallen of dunner wordt. Dat lijkt me veel moeilijker en confronterender. Nu was het een leuke gebeurtenis, inclusief een snoepje en een ballon.
Bij thuiskomst wilden Rens en Mees dat ook wel, dus ik weer terug en de heren hebben nu allemaal hetzelfde kapsel. met gel maken we een soort hanekam in het midden van hun hoofd en ze vinden het geweldig! Het heeft een hoog Kwik, Kwek en kwak gehalte, maar dat is prima!
Op Vrijdag zat de sonde dicht en we kregen hem met geen mogelijkheid open, dus hem er maar uit gehaald. We wisten dat hij er weer opnieuw in moest, want Olivier at niet genoeg om zonder extra voeding te kunnen. Paul en ik zagen het helemaal niet zitten om de thuiszorg te bellen en we belden de kinderafdeling in Oss, waar we meteen terecht konden. Hij zat er zo in en Oliviers tranen waren gelukkig snel droog.
Na de hele week bij mij te zijn geweest, gingen ze op Vrijdag naar Jaap. Ik had alle spullen ingepakt en voldoende sondevoeding en spuitjes enzo erbij gedaan. Samen met Jaap nog de dingen doorgenomen en daar gingen ze. Jaap vond het, volgens mij wel een beetje eng, en ik moest het geheel echt even loslaten. Paul voelde het gelukkig goed aan en we gingen even naar La Colline om iets te eten en vooral iets te drinken. Nadat ik Jaap nog had gesmsd en gebeld met retorische vragen en overbodige informatie, ging het wel en toen ik via de telefoon foto's doorgestuurd kreeg met gekke bekken erop van de jongens en een karafje wijn later, ging het goed! We hebben het weekend even lekker uitgeslapen, film gekeken en opgeruimd en nu zijn ze weer hier. Tussen door veel contact gehad en foto's doorgestuurd en gebeld met elkaar.
Gisterenavond belde Jaap me nog. De sonde lekte en vreesde dat hij dicht dat. En inderdaad. Het was ook zo'n dun lumen... Olivier had redelijk gegeten (loempia, ijs en andere lekker dingen) en we zagen het niet zitten om net voor het slapen hem zoveel stress te laten doorstaan, dus lekker eruit gelaten en vanmorgen toch maar de thuiszorg gebeld. Ze kon meteen komen en volgens mij was ze een beetje zenuwachtig. Ze stak de sonde omhoog ipv naar achter en Olivier begon te brullen. Na drie keer steken, zei ze dat het niet goed lukte en ik nam het even snel van haar over. Ik wilde dat dat rotding er snel in ging en stak hem naar achter en het verliep heel soepel. Olivier heeft niet gezien dat ik het deed en de volgende keer bel ik niemand meer, maar doe ik het zelf wel. Gaat sneller, beter en Olivier weet nu onderhand wel hoe het gaat.
Morgen begint de school weer en dan op dinsdag alweer naar Nijmegen voor de 3e chemo. de tijd gaat zo snel! Over ongeveer 2 weken is de operatie al! Ik heb nog vervelend gedroomd over Olivier, maar ik weet dat het niet gaat gebeuren. Mijn ventje is opgewekt en veel fitter dan voor de chemo. Wat dat betreft ben ik die rotzooi bijna dankbaar....Het helpt ons te strijden tegen de tumor en dat is onze grootste vijand.
Ik ga morgen een dagje naar een scholing. Zie er tegenop, maar vind het tegelijkertijd ook weer fijn om er uit te zijn en met werk bezig te zijn. Vreemd, hoe snel dit ook weer een routine wordt. Uiteindelijk gaat alles door en ook Olivier gaat door. Hij speelt en denkt dat hij de baas is, net als altijd. Het voelt goed en vertrouwd, maar ook bedriegelijk. Momenteel is namelijk niks hetzelfde....
Sylvie.
dinsdag 16 februari 2010
Dinsdag 16 februari
Vandaag met olivier voor controle en een nieuwe chemobehandeling naar het radboud gegaan. Vanuit eugenie vertrokken naar sylvie om rens en mees een dagje naar oma jeanne en opa frans te brengen. Rens en Mees hebben het er ieder op hun manier moeilijk mee. Ze missen de oude olivier en zijn verdrietig dat hij ziek is. Anderzijds vinden ze het lastig om wat gescheiden te leven, sinds olivier weer terug is zijn zij meer bij mij, en olivier is bij sylvie en paul. Ze missen sylvie en paul als ze bij mij zijn, maar weten dat het even zo is. Vanmorgen een lekke band gekregen, rotsneeuw.. Schoot daarvan in de stress, tranen, wil mee met olivier.. Paul heeft me vervolgens opgepikt en is meegegaan naar nijmegen. Uiteindelijk kom je dus altijd in Nijmegen, stressen hoeft dus niet.. Olivier was een kilo aangekomen bleek in nijmegen, ik 3 centimeter gekrompen ;-) Zijn hb gehalte is goed aan het toegenomen, de bloedtransfusie heeft hem goed gedaan. Nu weer met een andere oncologe gepraat, dit keer met de Wilmstumor deskundige. We zijn en blijven positief en hoopvol. Hoop dat er een mooie stijgende lijn in olivier zijn herstel blijft. Vanavond zijn rens en mees weer bij mij, olivier bij sylvie en paul. Het blijft fijn om te zien hoe goed sylvie en paul voor hem zorgen en hoeveel ze van hem houden.
Ik hou van je lieve klein sterke Olivier!
Papa Jaap
Ik hou van je lieve klein sterke Olivier!
Papa Jaap
maandag 15 februari 2010
Maandag 15 februari
Bijna anderhalve week verder, morgen is het tijd voor de tweede chemo kuur.
Sinds vrijdag is Olivier gelukkig thuis! Hij wordt als een prins behandeld en eerlijk is eerlijk hij vindt het wel lekker volgens mij. Iedereen doet zijn uiterste best om goed voor hem te zorgen.
Het zijn volle dagen, naast carnval vieren met alle andere kinderen is het ook weer een kwestie van een draai vinden met Olivier thuis en zijn zorg inpassen in het dagelijkse leven. Het gaat goed maar is vermoeiend af en toe. Gebroken nachten door het piepen van de voedingspomp en Sylvie vertrekt regelmatig midden in de nacht uit ons bed om bij Olivier te liggen, maar aan de andere kant gaat het ook vanzelfsprekend. Olivier vindt het fijn om zijn ouders bij hem te hebben, een groot deel van de vragen of wensen die hij heeft, stelt hij aan Sylvie of aan Jaap. En die zorgen ontzettend goed voor hem.
Olivier heeft goede en slechte dagen, zelfs goede uren en slechte uren. Het ene moment heeft hij plezier voor tien en maakt hij allerlei grapjes en het andere moment is hij boos (uit onmacht) en is het lastig om het goed te doen voor hem. Eigenlijk wel lekker, temperament!
Hij ziet ook wat hij mist, hij kan niet mee naar carnavalsvieringen, uitleggen dat hij ziek is heeft geen zin, want "hij is niet ziek" is het standaard antwoord.
Ik ben benieuwd wat de week gaat brengen, morgen weer bloedonderzoek, poliklinische afspraak en chemo........afwachten.
Paul
Sinds vrijdag is Olivier gelukkig thuis! Hij wordt als een prins behandeld en eerlijk is eerlijk hij vindt het wel lekker volgens mij. Iedereen doet zijn uiterste best om goed voor hem te zorgen.
Het zijn volle dagen, naast carnval vieren met alle andere kinderen is het ook weer een kwestie van een draai vinden met Olivier thuis en zijn zorg inpassen in het dagelijkse leven. Het gaat goed maar is vermoeiend af en toe. Gebroken nachten door het piepen van de voedingspomp en Sylvie vertrekt regelmatig midden in de nacht uit ons bed om bij Olivier te liggen, maar aan de andere kant gaat het ook vanzelfsprekend. Olivier vindt het fijn om zijn ouders bij hem te hebben, een groot deel van de vragen of wensen die hij heeft, stelt hij aan Sylvie of aan Jaap. En die zorgen ontzettend goed voor hem.
Olivier heeft goede en slechte dagen, zelfs goede uren en slechte uren. Het ene moment heeft hij plezier voor tien en maakt hij allerlei grapjes en het andere moment is hij boos (uit onmacht) en is het lastig om het goed te doen voor hem. Eigenlijk wel lekker, temperament!
Hij ziet ook wat hij mist, hij kan niet mee naar carnavalsvieringen, uitleggen dat hij ziek is heeft geen zin, want "hij is niet ziek" is het standaard antwoord.
Ik ben benieuwd wat de week gaat brengen, morgen weer bloedonderzoek, poliklinische afspraak en chemo........afwachten.
Paul
zondag 14 februari 2010
Zondag 14 februari
Ik heb een rot-dag. Geen aanleiding, behalve deze hele situatie. Gisterenavond had Olivier een hele goede avond. Lekker gespeeld en grapjes gemaakt. Ik kon echt merken dat hij bloed had gekregen. Hij had praatjes voor tien, net als "vroeger". In de middag waren Paul en Jaap met alle kinderen carnavallen en was ik alleen met hem. Hij ging lekker slapen en ik heb nog even zitten spuien tegen Marjon en later nog tegen Ingrid, die allebei langs kwamen. Olivivier sliep en was vooral geinteresseerd in de cadeautjes. Colin mocht wel een cadeautje naar hem brengen, maar verder wilde Olivier vooral rust...tot de avond dan.
Vandaag wilde we toch even met zijn allen (behalve Eus, want die moest werken) naar de optocht kijken en even een frisse neus voor Olivier. Het was dubbel...Ik vroeg me af wat ik daar deed en van de andere kant lekker om er even uit te zijn, ook al is het maar een uurtje. Lekker ingepakt in zijn rode kar gingen we op pad. Olivier vond het leuk en wilde niet naar huis, maar onderweg in de auto, zei hij dat hoj vast zijn ogen dicht deed...dat zegt genoeg! Lekker naar bed dus. Ik vind hem vandaag niet zo fit...hangeriger en soms lijkt hij wat koortsig. (ondanks paracetamol!) Volgens de thermometer heeft hij geen koorts, maar ik houd hem als een havik in de gaten en ik heb er vandaag geen goed gevoel over. Kan het niet onderbouwen en kijken het even rustig aan.
Heb vanalles te schrijven, maar heb er gewoon geen zin in. Het schrijven lucht me ook niet op. Ik denk dat het tijd is voor een wijntje en verder even helemaal niks. Ik hoop dat er een slechte film ofzo op tv komt.
PS: Mees zijn voortand is er nu ook uit. Tja, je bent een eeneiige tweeling of je bent het niet.
Rens en Mees zijn 2 nachtjes bij Jaap geweest en ook al heb ik ze veel gezien, ik mis ze en ik vind het fijn dat ze morgenmiddag hierheen komen. Niet fijn om de jongens uit elkaar te halen, maar zo konden ze allemaal even de meeste aandacht krijgen.
Einde klaag-bericht.
Sylvie.
Vandaag wilde we toch even met zijn allen (behalve Eus, want die moest werken) naar de optocht kijken en even een frisse neus voor Olivier. Het was dubbel...Ik vroeg me af wat ik daar deed en van de andere kant lekker om er even uit te zijn, ook al is het maar een uurtje. Lekker ingepakt in zijn rode kar gingen we op pad. Olivier vond het leuk en wilde niet naar huis, maar onderweg in de auto, zei hij dat hoj vast zijn ogen dicht deed...dat zegt genoeg! Lekker naar bed dus. Ik vind hem vandaag niet zo fit...hangeriger en soms lijkt hij wat koortsig. (ondanks paracetamol!) Volgens de thermometer heeft hij geen koorts, maar ik houd hem als een havik in de gaten en ik heb er vandaag geen goed gevoel over. Kan het niet onderbouwen en kijken het even rustig aan.
Heb vanalles te schrijven, maar heb er gewoon geen zin in. Het schrijven lucht me ook niet op. Ik denk dat het tijd is voor een wijntje en verder even helemaal niks. Ik hoop dat er een slechte film ofzo op tv komt.
PS: Mees zijn voortand is er nu ook uit. Tja, je bent een eeneiige tweeling of je bent het niet.
Rens en Mees zijn 2 nachtjes bij Jaap geweest en ook al heb ik ze veel gezien, ik mis ze en ik vind het fijn dat ze morgenmiddag hierheen komen. Niet fijn om de jongens uit elkaar te halen, maar zo konden ze allemaal even de meeste aandacht krijgen.
Einde klaag-bericht.
Sylvie.
zaterdag 13 februari 2010
Vrijdag 12 februari
s'Ochtends Rens en mees naar school gebracht in carnavalskleren om lekker feest te gaan vieren. Daarna douchen en richting Nijmegen. In de auto Brabant van Guus en daarna Het donder en bliksemlied, wat ook weer erg toepasselijk was, dus natuurlijk weer de bijbehorende tranen. Gaat dat ook nog minder worden? Ik ging er al van uit dat Olivier een transfusie moest krijgen en inderdaad. Zijn hb was 4,7 en dat is toch wel erg laag. Voorlopig zaten we daar dus nog wel even. Verder veel informatie gekregen over eerste aanspreekpunten bij calamiteiten. Thuiszorg werd ingeschakeld, want als zijn sonde eruit gaat, wil ik hem niet inbrengen bij mijn eigen kind. De dozen vol sondevoeding, systemen en allerlei benodigheden naar de auto. Wat verzamel je stiekem veel spullen op zo'n kamertje! Jaap en ik hebben samen Olivier in bad gedaan en daarna in zijn nieuwe rode "kar" een broodje gaan eten in het restaurant beneden. Daarna kon het bloed aangehangen worden en kon Olivier lekker uitrusten. Ondertussen hadden jaap en ik nog een gesprek met de oncologe en keken we even samen terug op de week. Het lijkt wel een dag en van de andere kant, een jaar. Ze gaf ons nog een groot compliment over hoe we de zorg met zijn vieren hadden neer gezet in deze eerste week. Dat deed toch wel goed! Ik ben ook enorm trots op ons allemaal! En vooral op Olivier... Uiteindelijk richting de auto met Olivier en Olivier zwaaide nog even naar zijn kamer...Dag kamer! Ik vond het leuk en ook een beetje eng, zei Olivier. Wat hij het leukste vond?...In bed liggen en film kijken... Het engste hebben we maar even niet gevraagd.
Bij de uitgang zag ik een ambulance van Nijmegen staan en 2 collega's. Erg begaan en lief! Deed me ook al zo goed en ook alle kaarten, mailtjes en smsjes van mijn nieuwe collega's, die me eigenlijk nog maar amper kennen en me soms nog nooit gezien hebben en toch zoveel begrip hebben en meeleven met ons. Ook de reacties van mijn oude collega's van de ic doen ons erg goed en van familie, vrienden en collega's van Jaap en Paul en zelfs mensen die je zelfs helemaal niet kent...Alle cadeautjes voor Olivier en knutselwerkjes van vriendjes en vriendinnetjes...Bedankt!
Jaap ging richting ziekenhuis-apotheek en ik ging met Olivier alvast naar huis. Onderweg natuurlijk weer Guus en Olivier zong zachtjes mee en deed ook nog een kort dutje. Thuis een warm onthaal door Paul, Lieke, Tim, Sofie en natuurlijk Rens en mees. De opa's en oma's kwamen nog even kort en de dienstdoende huisarts liet ook nog even zijn gezicht zien. Een drukke boel dus en uiteindelijk alle gasten de deur uit geschoven en Jaap ging even later ook huiswaarts. Olivier nog lekker gespeeld met de andere kinderen en in bad geweest en toen was de koek wel op...en bij mij ook! Lekker in mijn bed in slaap gevallen en toen wij naar bed gingen, Olivier in zijn eigen bed. Heerlijk dat hij weer thuis is! Even rust en bijkomen tot Dinsdag, want dan weer een dagje Nijmegen, inclusief de 2e chemokuur.
Sylvie.
Bij de uitgang zag ik een ambulance van Nijmegen staan en 2 collega's. Erg begaan en lief! Deed me ook al zo goed en ook alle kaarten, mailtjes en smsjes van mijn nieuwe collega's, die me eigenlijk nog maar amper kennen en me soms nog nooit gezien hebben en toch zoveel begrip hebben en meeleven met ons. Ook de reacties van mijn oude collega's van de ic doen ons erg goed en van familie, vrienden en collega's van Jaap en Paul en zelfs mensen die je zelfs helemaal niet kent...Alle cadeautjes voor Olivier en knutselwerkjes van vriendjes en vriendinnetjes...Bedankt!
Jaap ging richting ziekenhuis-apotheek en ik ging met Olivier alvast naar huis. Onderweg natuurlijk weer Guus en Olivier zong zachtjes mee en deed ook nog een kort dutje. Thuis een warm onthaal door Paul, Lieke, Tim, Sofie en natuurlijk Rens en mees. De opa's en oma's kwamen nog even kort en de dienstdoende huisarts liet ook nog even zijn gezicht zien. Een drukke boel dus en uiteindelijk alle gasten de deur uit geschoven en Jaap ging even later ook huiswaarts. Olivier nog lekker gespeeld met de andere kinderen en in bad geweest en toen was de koek wel op...en bij mij ook! Lekker in mijn bed in slaap gevallen en toen wij naar bed gingen, Olivier in zijn eigen bed. Heerlijk dat hij weer thuis is! Even rust en bijkomen tot Dinsdag, want dan weer een dagje Nijmegen, inclusief de 2e chemokuur.
Sylvie.
vrijdag 12 februari 2010
Vrijdag 12 februari
1-1 voor Olivier.. Eindelijk is mijn kleine lieve mannetje weer thuis, vertrouwde omgeving. Hij is veilig thuis bij Sylvie en Paul. Afgelopen week is in sneltreinvaart aan me voorbij gegaan, veel het gevoel gehad geleefd te worden, maar ook een nieuw soort energie van gekregen, levenslust? Ook veel emoties gevoeld en gezien.
Wat me vooral is bijgebleven van afgelopen week is het doorzettingsvermogen van Olivier. Hij ondergaat alles dapper, hoe eng hij het ook vind of hoe bang hij daar ook voor is. Tijdens bloedprikken riep hij boos 'bloed prikken is kut!k De verpleegkundige vond dat ook.. Ben blij dat ik voor hem kon zijn, samen met sylvie, eugenie en paul. De nachten samen met hem waren fijn en pijnlijk. In zijn laatste nacht thuis, heb ik bij sylvie en paul op zijn kamer gelogeerd. Hij vertelde me 's nachts dat hij niet bang was. In zijn eerste nacht van mij met hem in het ziekenhuis vroeg hij me wat kanker is. Vanacht vroeg hij of ik bij hem in bed kwam slapen, hij vond het eng, en dat heb ik gedaan.
Ik heb de afgelopen week gedacht dat hij het niet zou gaan redden, kan niets ergers bedenken. Maar gedurende deze week heb ik geleerd en ervaren dat kanker bij kinderen anders is dan bij volwassenen. Gelukkig maar. Niet dat ollie geluk heeft, hij is heel erg ziek, maar zijn kansen zijn positief en wij hoopvol.
Ik hou van je lieve Olivier
Jaap
Wat me vooral is bijgebleven van afgelopen week is het doorzettingsvermogen van Olivier. Hij ondergaat alles dapper, hoe eng hij het ook vind of hoe bang hij daar ook voor is. Tijdens bloedprikken riep hij boos 'bloed prikken is kut!k De verpleegkundige vond dat ook.. Ben blij dat ik voor hem kon zijn, samen met sylvie, eugenie en paul. De nachten samen met hem waren fijn en pijnlijk. In zijn laatste nacht thuis, heb ik bij sylvie en paul op zijn kamer gelogeerd. Hij vertelde me 's nachts dat hij niet bang was. In zijn eerste nacht van mij met hem in het ziekenhuis vroeg hij me wat kanker is. Vanacht vroeg hij of ik bij hem in bed kwam slapen, hij vond het eng, en dat heb ik gedaan.
Ik heb de afgelopen week gedacht dat hij het niet zou gaan redden, kan niets ergers bedenken. Maar gedurende deze week heb ik geleerd en ervaren dat kanker bij kinderen anders is dan bij volwassenen. Gelukkig maar. Niet dat ollie geluk heeft, hij is heel erg ziek, maar zijn kansen zijn positief en wij hoopvol.
Ik hou van je lieve Olivier
Jaap
donderdag 11 februari 2010
Donderdag 11 februari
Om 8.00 saat de verpleegkundige in de kamer. We praten even kort en ze gaat weer om ons uit te laten slapen. Tegen 9.30 worden we wakker en olivier wil eigenlijk nog langer slapen. Ik wil niet dat zijn dag en nachtritme helemaal naar de knoppen gaat, dus ik probeer hem wat wakker te houden. Ik wil even douchen, maar durf hem niet goed alleen te laten, dus de intercom gaat aan en de verpleegkundige houdt een oogje in het zeil. We rommelen de hele dag wat aan en doen eigenlijk niets. dat hebben we ook wel nodig na gisteren...ik ben er tenminste blij mee. De oncologe komt langs en we praten over evt ontslag morgen en dan poliklinische voortzetting. Ik had dit ook zo in mijn hoofd en ben blij. Morgen nog een hb en bloedbeeld controle. Olivier zijn hb is 5,2 en mag niet veel meer zakken, anders moet hij eerste een transfusie krijgen voor ontslag. Ik begin over zijn voeding en of hij geen energieverrijkte sondevoeding kan krijgen ipv normale. De dietiste wordt langs gestuurd en die vindt het erg vervelend dat ze zo laat is ingeschakeld. Ze berekend wat Olivier nodig heeft en de voeding wordt aangepast. Ook komt er nog een mevrouw van de Radboudschool praten over de komende schooltijd van Olivier en ze zal informatie gaan sturen naar de sterrebosschool, waar Olivier over 2 maanden heen zou mogen. Samen met de pm knutselen we met stickers en Olivier verzint voor iedereen een plaatsje op het vel en zoekt voor iedereen een sticker uit. Het kunstwerk is wederom voor Rens en Mees. In de middag is Olivier genoeg uitgerust en Paul komt binnen. We spelen met de bellenblaas en Olivier mag ze kapot prikken. Daarna gaan we met zijn drieen even naar de speelkamer en spelen met de trein. Jaap komt ook binnen met Rens en Mees. De jongens zijn naar de carnavalswinkel geweest en er komen 2 soldaten binnen. Che kan wel inpakken... We spelen heel even samen en gaan weer naar de kamer. Jaap blijft vanavond bij Olivier en Paul en ik nemen Rens en Mees mee naar huis. De ouders van Paul hebben alles opgeruimd en hebben gekookt. De jongens duiken voor de tv en zijn moe en Paul en ik gaan een nieuwe buggy kopen. De komende maanden zal Olivier geen lange afstanden kunnen lopen en zo wordt het transport wat gemakkelijker. In de winkel worden we geholpen door een alleraardigst mens en ze vraagt hoe oud de gebruiker van de buggy is....tja, ehm....bijna 4. Ik had die verbaasde blik wel verwacht en ik zeg dat hij ziek is en moeite heeft met lopen. Ze is oprecht geinteresseerd en ze vraagt of ze mag vragen wat hij heeft....Hij heeft kanker, hoor ik mezelf zeggen. De mevrouw krijgt het er moeilijk van en op dat moment gaat mijn telefoon...Het is Jaap en Olivier wil mij even hebben. Hij mist me, zegt hij met zijn piepstemmetje. We kletsen wat en als ik Jaap weer aan de telefoon heb, vraag ik of hij dat expres doet om mij een hart onder de riem te steken. Nee, dat wil hij echt zelf, zegt jaap en ik ben blij...
Bij paul en de mevrouw terug gekomen hebben we binnen no time een schapenvachtje voor de helft en een donzig dekmatras voor over een matras om te proberen. Paul verteld tegen me dat de mevrouw een kindje heeft verloren en met ons meeleeft. Ik vind het allemaal goed. Ik wil dat Olivier lekker kan liggen en dat hij een zachte onderlaag heeft. Hierna gaan we naar een sportwinkel waar ze van die leuke fleece kindermutsjes hebben. We nemen een gele, een groene met een ster erop, een lichtblauwe met een gele bloem erop en een donkerblauwe met flapjes en flosjes eraan. Nu kan hij zelf kiezen...aan de kassa vraagt een jolige verkoper of we op wintersport gaan. We zeggen nee en verder niets. Dan gaan jullie carnaval vieren, gaat hij onverstoorbaar verder...Wederom zeggen we nee en verder niets. Ik had het liefst geschreeuwd dat mijn kind kanker heeft, maar dat zou niet aardig zijn...
Thuis eten we met de jongens en Kees en Marianne en daarna leggen we de uitgeputte broers in bed. Ik duik achter mijn laptop en begin te tikken en Olivier belde net nog een keer. Hij miste me alweer en hij had sinas met een stroopwafel op. Hij had het leuk gehad met Jaap en Eugenie en heeft een goede dag. Hij is vrolijk en schreeuwt in het rond. Stoom afblazen...Ik hoop dat hij morgen thuis komt. We zijn er klaar voor.
Sylvie
Bij paul en de mevrouw terug gekomen hebben we binnen no time een schapenvachtje voor de helft en een donzig dekmatras voor over een matras om te proberen. Paul verteld tegen me dat de mevrouw een kindje heeft verloren en met ons meeleeft. Ik vind het allemaal goed. Ik wil dat Olivier lekker kan liggen en dat hij een zachte onderlaag heeft. Hierna gaan we naar een sportwinkel waar ze van die leuke fleece kindermutsjes hebben. We nemen een gele, een groene met een ster erop, een lichtblauwe met een gele bloem erop en een donkerblauwe met flapjes en flosjes eraan. Nu kan hij zelf kiezen...aan de kassa vraagt een jolige verkoper of we op wintersport gaan. We zeggen nee en verder niets. Dan gaan jullie carnaval vieren, gaat hij onverstoorbaar verder...Wederom zeggen we nee en verder niets. Ik had het liefst geschreeuwd dat mijn kind kanker heeft, maar dat zou niet aardig zijn...
Thuis eten we met de jongens en Kees en Marianne en daarna leggen we de uitgeputte broers in bed. Ik duik achter mijn laptop en begin te tikken en Olivier belde net nog een keer. Hij miste me alweer en hij had sinas met een stroopwafel op. Hij had het leuk gehad met Jaap en Eugenie en heeft een goede dag. Hij is vrolijk en schreeuwt in het rond. Stoom afblazen...Ik hoop dat hij morgen thuis komt. We zijn er klaar voor.
Sylvie
Woensdag 10 februari
Uiteindelijk gisteren pas om 1.00 in bed en om 6.00 eruit. Opstaan kost me totaal geen moeite, want ik heb zoveel adrenaline in mijn lijf. Gisteren toch gaan twijfelen of we voor een centrale lijn of een port-a-cath moesten gaan. Ze hebben allebei hun voor- en nadelen en uiteindelijk hebben we gekozen voor een centrale lijn. Om 7.15 zijn we in het ziekenhuis en Jaap zit met Olivier op schoot. Olivier zit er bedrukt bij en we zijn allemaal gespannen. Olivier geeft aan dat hij wil dat papa meegaat naar de operatiekamer en zo gebeurt dat dan ook. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar geen moeite mee had. Ik heb die dingen altijd gedaan en voelde me toch wel gepasseerd. Door de spanning en alles begonnen de tranen al te stromen en het hield ook niet meer op. Ik probeerde me groot te houden, maar daardoor werd het alleen maar erger. Hij kreeg een ok hesje aan met dolfijnen erop en we gingen op pad. Jaap droeg Olivier en samen met 2 verpleegkundigen, pedagogisch medewerkster, Paul en ik gingen we richting ok. Jaap trok de groene overal aan met muts. De verpleegkundigen en pm ook en Paul en ik bleven samen achter. Ik zei nog tegen mezelf dat het maar een simpele lijn was die werd ingebracht, maar kon me er niet overheen zetten. Tranen dus...Dit werd me toch een kansloze dag voor mij! We gingen vast in de wachtruimte zitten en een kwartier later kwam Jaap ook. Het was goed gegaan en natuurlijk had hij zich wat verzet. Na een half uurtje kwam de anesthesist ons vertellen dat Olivier op de verkoever was en dat het goed was gegaan. Ik liep nog net niet de deurpost eruit om bij hem te komen en ik zou zo afwisselen met Jaap, maar ik moest even naar hem toe. Hij lag op zijn zij en kreeg nog wat zuurstof via een kapje voor zich. Er was 1 keer arterieel geprikt ipv veneus, maar daarna zat hij goed. Ik kletste even met de anesthesieverpleegkundige en de chirurg kwam ook nog even een hand geven. Ik maakte een foto en daarna werd hij wakker. Helaas werd hij erg onrustig wakker en sloeg om zich heen. Ik had zijn handen al vast gepakt, want hij wilde alle slangetjes weg trekken. Hij vocht en gilde en was woest op mij en noemde me dingen die ik hier niet zal herhalen. Daar was Olivier weer! Briesend probeerde hij zich los te wringen en ik probeerde hem te kalmeren, zonder succes. Een verpleegkundige zei dat hij pit had en dat hem dat goed van pas zou komen. Ja, dat had hij zeker! Ik weet dat hij niet meende wat hij zei, maar het kwam toch hard aan. De verpleegkundigen waren er snel en we konden van de verkoever af. Zijn maagsonde had hij er toch nog uit kunnen trekken en ik wist dat hij er weer opnieuw in moest...
Olivier wilde alleen maar naar Jaap en die droeg hem weer naar de afdeling. Paul zag hoe moeilijk ik het had en we zijn maar even een rondje gaan lopen. Even flink gehuild en toen maar weer terug naar de afdeling. Olivier had het nog koud en lag in zijn dikke badjasje onder de dekens. Hij was weer een beetje rustig en we rommelden maar wat aan. Er moest nog een controle foto gemaakt worden voor er met de chemo gestart kon worden om te kijken of de lijn goed lag. Dat was zo en ik brak van binnen toen ik zijn magere lijfje zag en al zijn ribben en wervels zag...Toen was het weer tijd voor de sonde...dus, na een rustpauze voor Olivier, op naar de behandelkamer. Gezien zijn voorkeur voor papa en mijn emotionele toestand was het een goed idee dat Jaap olivier op schoot nam. Laat ik het geheel kort samenvatten....een drama. Olivier ging hevig in verzet en ondanks de goede en leuke voorbereiding van de pm met de beer die ook een sonde kreeg, is dit op geeneen manier leuk te maken. Olivier moest veel overgeven en na 3 keer zat de sonde erin. Ik had ondertussen het liefst de boel kort en klein gemept, maar dat leek me geen constructieve oplossing.
Eindelijk kon het ventje even uitrusten, nadat hij toch nog even op de weegschaal moest ivm de chemo...gggrrrr....Hij kneep zijn ogen zo stijf dicht dat het leek alsof hij zichzelf wilde dwingen om acuut in slaap te vallen. Wij zaten in zijn kamer die een oranje gloed had door de gordijnen. Het geeft een gezellige sfeer, maar om nou te zeggen dat het dat was...nee...
Olivier viel in een diepe slaap en om 14.30 kwam de verpleegkundige zofran geven tegen de misselijkheid. Dit krijgt hij voor en na elke kuur. En toen was het zover. Ik had er enorm tegenop gekeken, maar ik was nu rustig. Ik had al zoveel gehuild dat ik even helemaal leeg was. Jaap had het erg moeilijk en ik probeerde hem te troosten. Het gaat tegen elk ouderinstinct in. Je wil je kindje koste wat kost beschermen en nu laat je het toe dat iemand rotzooi in zijn aders spuit. Olivier heeft lekker geslapen en er niks van mee gekregen. We zijn maar weer een rondje gaan lopen en hebben even wat gegeten. Toen we terug kwamen begon Olivier weer een beetje wakker te worden en was hij weer rustig. Hij vond me lief en vond iedereen eigenlijk wel lief. We hebben nog het boekje van Chemokasper erbij gehad en verder heel rustig aan gedaan. Olivier wilde wel een filmpje kijken van Pieter Post en daarna een stukje Cars. Ik was helemaal op en viel zo ongeveer in slaap in mijn stoel en ben op mijn bed gaan liggen. Jaap ging naar huis en ik ben als een blok in slaap gevallen samen met Paul en Olivier, die ook weer moe was. Later kwam de maatschappelijk werkster nog binnen waaien met goede bedoelingen.
Er ging een briefje op de deur en het was genoeg geweest voor vandaag...
Begin van de avond ging Paul ook naar huis, door de sneeuw en waren Olivier en ik weer met zijn tweeen. We zijn nog even naar de speelkamer geweest en hebben 10 minuutjes met de Brio trein gespeeld, daarna weer lekker terug het bed in en Cars verder gekeken en daarna nog een stukje K3 vanuit mijn bed. Tegen 22.00 uur Olivier lekker in zijn eigen bedje gelegd en alles nog eens strak getrokken onder hem. Olivier kon zijn draai niet echt vinden en hij had diarree en ik hoorde zijn buikje rommelen.
Op een gegeven moment toch allebei in slaap gevallen en rond 2.45 hoorde ik Olivier overgeven. Ik stond in 2 tellen naast zijn bed en hij wilde op zijn rug liggen. Ik moest hem oppakken en op zijn zij draaien en hij was erg boos op mij. Ik sprak hem streng toe en zei dat hij nu even moest luisteren naar me. Ik zette hem rechtop en drukte vast op de bel. Olivier hoefde niet veel te braken en vooral veel kokhalzen. Ik praatte zachtjes tegen hem dat hij het zo knap deed en dat we wel konden zien dat kasper en zijn vriendjes hard aan het werk waren om de stoute cellen weg te sturen. Hij knikte beamend en kokhalsde weer. De verpleegkundige kwam en we trokken zijn vieze pyama uit en ze verschoonde het kussen. Ik vroeg of ze nog wat zofran kon geven en ze zei dat dat pas voor 6.00 op de planning stond. Ik gaf aan dat ik het toch liever nu had en dat was goed. Ik wilde Olivier wat wassen in zijn nekje, maar merkte dat de pleeg het druk had. Dat stoorde me en ik zei dat ze wel vast verder kon gaan en dat ik het zelf weer af kon. Nu kon ik tenminste rustig mijn jongetje schoon krijgen en hij ging weer lekker slapen. Om 6.45 herhaalde het ritueel zich nog een keer in mindere mate en we gingen weer slapen. Ik zit zo in mijn verhaal dat ik al op de Donderdag zit...
Sylvie.`
Olivier wilde alleen maar naar Jaap en die droeg hem weer naar de afdeling. Paul zag hoe moeilijk ik het had en we zijn maar even een rondje gaan lopen. Even flink gehuild en toen maar weer terug naar de afdeling. Olivier had het nog koud en lag in zijn dikke badjasje onder de dekens. Hij was weer een beetje rustig en we rommelden maar wat aan. Er moest nog een controle foto gemaakt worden voor er met de chemo gestart kon worden om te kijken of de lijn goed lag. Dat was zo en ik brak van binnen toen ik zijn magere lijfje zag en al zijn ribben en wervels zag...Toen was het weer tijd voor de sonde...dus, na een rustpauze voor Olivier, op naar de behandelkamer. Gezien zijn voorkeur voor papa en mijn emotionele toestand was het een goed idee dat Jaap olivier op schoot nam. Laat ik het geheel kort samenvatten....een drama. Olivier ging hevig in verzet en ondanks de goede en leuke voorbereiding van de pm met de beer die ook een sonde kreeg, is dit op geeneen manier leuk te maken. Olivier moest veel overgeven en na 3 keer zat de sonde erin. Ik had ondertussen het liefst de boel kort en klein gemept, maar dat leek me geen constructieve oplossing.
Eindelijk kon het ventje even uitrusten, nadat hij toch nog even op de weegschaal moest ivm de chemo...gggrrrr....Hij kneep zijn ogen zo stijf dicht dat het leek alsof hij zichzelf wilde dwingen om acuut in slaap te vallen. Wij zaten in zijn kamer die een oranje gloed had door de gordijnen. Het geeft een gezellige sfeer, maar om nou te zeggen dat het dat was...nee...
Olivier viel in een diepe slaap en om 14.30 kwam de verpleegkundige zofran geven tegen de misselijkheid. Dit krijgt hij voor en na elke kuur. En toen was het zover. Ik had er enorm tegenop gekeken, maar ik was nu rustig. Ik had al zoveel gehuild dat ik even helemaal leeg was. Jaap had het erg moeilijk en ik probeerde hem te troosten. Het gaat tegen elk ouderinstinct in. Je wil je kindje koste wat kost beschermen en nu laat je het toe dat iemand rotzooi in zijn aders spuit. Olivier heeft lekker geslapen en er niks van mee gekregen. We zijn maar weer een rondje gaan lopen en hebben even wat gegeten. Toen we terug kwamen begon Olivier weer een beetje wakker te worden en was hij weer rustig. Hij vond me lief en vond iedereen eigenlijk wel lief. We hebben nog het boekje van Chemokasper erbij gehad en verder heel rustig aan gedaan. Olivier wilde wel een filmpje kijken van Pieter Post en daarna een stukje Cars. Ik was helemaal op en viel zo ongeveer in slaap in mijn stoel en ben op mijn bed gaan liggen. Jaap ging naar huis en ik ben als een blok in slaap gevallen samen met Paul en Olivier, die ook weer moe was. Later kwam de maatschappelijk werkster nog binnen waaien met goede bedoelingen.
Er ging een briefje op de deur en het was genoeg geweest voor vandaag...
Begin van de avond ging Paul ook naar huis, door de sneeuw en waren Olivier en ik weer met zijn tweeen. We zijn nog even naar de speelkamer geweest en hebben 10 minuutjes met de Brio trein gespeeld, daarna weer lekker terug het bed in en Cars verder gekeken en daarna nog een stukje K3 vanuit mijn bed. Tegen 22.00 uur Olivier lekker in zijn eigen bedje gelegd en alles nog eens strak getrokken onder hem. Olivier kon zijn draai niet echt vinden en hij had diarree en ik hoorde zijn buikje rommelen.
Op een gegeven moment toch allebei in slaap gevallen en rond 2.45 hoorde ik Olivier overgeven. Ik stond in 2 tellen naast zijn bed en hij wilde op zijn rug liggen. Ik moest hem oppakken en op zijn zij draaien en hij was erg boos op mij. Ik sprak hem streng toe en zei dat hij nu even moest luisteren naar me. Ik zette hem rechtop en drukte vast op de bel. Olivier hoefde niet veel te braken en vooral veel kokhalzen. Ik praatte zachtjes tegen hem dat hij het zo knap deed en dat we wel konden zien dat kasper en zijn vriendjes hard aan het werk waren om de stoute cellen weg te sturen. Hij knikte beamend en kokhalsde weer. De verpleegkundige kwam en we trokken zijn vieze pyama uit en ze verschoonde het kussen. Ik vroeg of ze nog wat zofran kon geven en ze zei dat dat pas voor 6.00 op de planning stond. Ik gaf aan dat ik het toch liever nu had en dat was goed. Ik wilde Olivier wat wassen in zijn nekje, maar merkte dat de pleeg het druk had. Dat stoorde me en ik zei dat ze wel vast verder kon gaan en dat ik het zelf weer af kon. Nu kon ik tenminste rustig mijn jongetje schoon krijgen en hij ging weer lekker slapen. Om 6.45 herhaalde het ritueel zich nog een keer in mindere mate en we gingen weer slapen. Ik zit zo in mijn verhaal dat ik al op de Donderdag zit...
Sylvie.`
Abonneren op:
Posts (Atom)
