Woensdag 17 november

Het is klaar...het is echt klaar en ik heb het besef nog niet. 9 maanden later en er is zo ontzettend veel gebeurd dat het voor mij niet te bevatten is. Het gaat goed met Olivier! Zijn laatste chemo zit erop en hij heeft zijn eerste controle (bloed, echo, thoraxfoto)al gehad. Nu pas weer over 3 maanden controle...onwerkelijk!...
De kanjerketting van Olivier is ook "af". De felbegeerde laatste kraal zit eraan en de ketting is zo'n 1.80 m lang. Als ik me bedenk dat we een hele periode geen kralen hebben gevraagd omdat we wel wat anders aan ons hoofd hadden dan wil ik er niet eens aan denken hoe lang de ketting was geworden als we alles trouw bij hadden gehouden.

Sinds een maand eet Olivier ook weer meer en de sonde die hij had zat er al een hele tijd in. Vanaf de zomervakantie.. Hij moest eigenlijk een keer vervangen worden en ik bedacht me dat hij er wel een dagje uit kon blijven, of zelfs 2...ik dacht er verder over na en riep Olivier bij me. Het was een zondagmorgen en we lagen nog een beetje in bed te kletsen, terwijl de kinderen aan het spelen waren. Ik vertelde hem dat de sonde eigenlijk een keer gewisseld moest worden en dat hij er even uit mocht blijven. Dat vond Olivier natuurlijk wel fijn! Hij vroeg met een benepen stemmetje of hij er dan ook weer in moest en ter plekke nam ik het besluit dat als hij genoeg kon eten en drinken dat dat dan niet nodig was...zo, weer een stap vooruit...

De sonde was er zo uit en wat een verschil is dat dan toch. Zijn eigen snoetje, zonder die stomme draad...Nu zijn we een dikke maand verder en het gaat goed. Soms moeten we hem stevig aansporen en andere dagen eet hij zoveel dat ik met open mond sta te kijken. Hij is zelfs weer gegroeid bleek op de controle! 6 cm groeien in een jaar waarin je lijfje zoveel te verduren krijgt...hoe is het mogelijk he?

Sinds 1,5 week gaat Olivier ook weer de ochtenden naar school en dat vind hij erg leuk. Soms is hij in de middag dan wel moe en gaat hij even slapen. De kindjes in zijn klas en zijn juf ontvangen hem met open armen en Olivier voelde zich snel weer thuis. Alleen de eerste ochtend vond hij het eng. Hij kon de avond ervoor zelfs niet slapen en had buikpijn, vertelde hij. De arme schat was gewoon zenuwachtig. Voor een keertje mocht hij bij mij op de bank in slaap vallen en 10 minuutjes later was hij vertrokken.

We wilden de hele periode afsluiten. Voor Olivier duidelijk maken dat het klaar was en hem "belonen" dat hij zich er zo goed doorheen heeft geslagen. We wilden ook Rens en Mees in het zonnetje zetten. Er was reden voor feest! Het is klaar, het is echt klaar! Een feest zou er komen dus...

We hebben met zijn vieren gekeken hoe we het in wilden vullen. Een zaaltje?, springkussen? Noem maar op...Uiteindelijk besloten we het gewoon mij thuis te houden. Paul en ik vonden het leuk om allerlei dingen te maken en we nodigden wat familie en vrienden uit. Ik had het besef nog steeds niet dat het voorbij was en de feeststemming was bij mij persoonlijk ver te zoeken in de dagen voor het feest. Ik deed het meer voor de mensen om mij heen...Maar tijdens het koken en versieren begon het bij mij te borrelen. De tranen bleven die dagen ervoor maar komen en elk liedje was al teveel. "Het is zo stil in mij. Ik heb nergens woorden voor. Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door." (van Dik Hout)
Het werd een groot succes. Er hing een goede sfeer en het was gezellig druk. Er werd gegeten, gedronken, gelachen en herinneringen opgehaald. Olivier werd in het zonnetje gezet en zei dat dit het mooiste feest ooit was. De andere kinderen werden ook niet vergeten en het was echt FEEST! Een feest met hoofdletters! Leuke cadeautjes voor iedereen en ook mooie symbolische cadeaus. Zo kreeg Olivier van Ingrid, Dennis, Nora en Riske 39 heliumballonnen. Een ballon voor elke week...om los te laten, uit te zwaaien en nooit meer terug te zien. Zelfs nu ik het schrijf kan ik het niet droog houden. Dat hebben we dus gedaan...De eerste ballonnen gingen een voor een, maar toen wilde Olivier de hele tros loslaten. Weg ermee! Ik keek de ballonnen na...tot nooit meer!

Van Suus kreeg ik chocolaatjes met blauwe en witte spikkeltjes erop in de vorm van een soort beschuit met muisjes. 9 maanden, de periode van een zwangerschap. We zijn Olivier bijna kwijt geraakt en hij is er nog, opnieuw moeder geworden, zijn tweede leven...zo voelt het. Gaan die "kraamtranen" ook weer weg?

Olivier heeft een jong katje gekregen. Een witte met een soort tijgervlekken. Het is net een koe... Ik vind het een mooi symbolisch "cadeau". Een tweede leven en een nieuw leven..Kareltje heet hij en Olivier kijkt vol bewondering en verwondering naar hem als hij met hem speelt. Ik kijk op die momenten vol bewondering en verwondering naar Olivier want ik zie dan weer een speels, zorgeloos jongetje met piepkleine donshaartjes op zijn hoofd. Na een paar daagjes kreeg Kareltje gezelschap van een klein kittenpoesje. Ze is pikzwart en heet Saartje. De kinderen hebben deze namen zelf verzonnen en ze zijn er dol mee. Karel en Saartje vinden alles prima en laten zich in de poppenwagen rondrijden. Mooi om te zien wat voor uitwerking dieren op kinderen hebben. Het breng het ultieme kind zijn in ze naar boven en dat heb ik zo gemist in Olivier.

Het is feest en het blijft voorlopig feest met de feestdagen in het vooruitzicht. Komende vrijdag is er nog meer feest. De SP in oss heeft namelijk een geweldig initiatief, de kinderlintjes. Elk jaar worden er kinderen in het zonnetje gezet die iets heel knaps hebben gedaan voor een ander. En dit jaar krijgen Rens en Mees een lintje. Het is natuurlijk allemaal nog geheim en ze weten van niks. Iedereen die wil komen, mag komen. Wat hebben ze het goed gedaan de afgelopen 9 maanden! Ze hebben zichzelf heel erg weg moeten zetten om hun zieke broertje voor te laten gaan en ze snapten dat heel goed. Nu is het tijd dat alles weer gewoon gaat worden. (www.sp.nl)

Wat een vreugde allemaal he? Ja, het gaat goed met de kinderen en wij komen er ook wel. We zijn enorm aan het verwerken en de moeheid die heeft toegeslagen is groot. Ik voel de hoop en de blijdschap met vlagen, maar de fase van de verwerking, de rouw, het verlies en het "trauma" is nog niet voorbij. Ik heb me 9 maanden lang het orkest op de Titanic gevoeld. De muziek moest doorgaan terwijl onder ons het schip zonk. Gelukkig zijn er deze keer wel genoeg reddingssloepen. Weer het water en de welbekende golven die in mijn gedachten spelen. Uiteindelijk hebben wij gewonnen en de kanker heeft verloren. Dag kankercellen, zink maar naar de bodem van de zee.

Ik hoorde van een kindje die nu ook de diagnose Wilmstumor heeft en dat de ouders doorverwezen zijn naar dit weblog...Ik weet niet of dat een steun is voor deze mensen. Ik hoop het...Ik denk dat het allemaal een stuk minder gecompliceerd kan lopen. Bij Olivier heeft het erg tegen gezeten. Ik hoop dat ze zich daaraan vasthouden mochten ze dit misschien lezen...

Hoe dan ook...het is voorbij! De toekomst ligt open voor Olivier en voor iedereen om hem heen. Ik ben zo trots op hem en ook op Rens en Mees. Wat heb ik geweldige kinderen! ;-)

Viva la vida!

Sylvie.