Cliniclowns

Doe een wens

vrijdag 26 november 2010

Vrijdag 26 november

Hoor net dat Oliviers weblog bijna klaar is en opgestuurd gaat worden naar een uitgeverij. Dan nog maar snel een stukje van mij. Wat een snelheid ineens! Heeft mama Sylvie het op haar heupen gekregen? Goed voor haar!

Typerend overigens voor Oliviers proces van herstel, die snelheid op het laatst. Olivier heeft zijn laatste chemokuur gehad op dinsdag 2 november. Op zondag 7 november zijn "ik–ben-beter-feestje" gehad, om vervolgens op dinsdag 9 november naar zijn eerste nacontrole te gaan!

Ik ben samen met Eugenie meegegaan naar Oliviers eerste nacontrole. Meer ziek dan beter. Ik ben namelijk in de week van Oliviers laatste chemokuur ziek geworden. Er begint een patroon in te komen. Na elke mijlpaal in Oliviers herstelproces ziek worden.. Het lijkt alsof mijn lichaam meer macht heeft over mezelf dan mijn geest zou willen. Het lijkt alsof mijn lichaam bepaalt dat de vermoeidheid er dan uit mag. Het grote verdriet, de grote onmacht, de fokking frustratie. Het mag eruit. Nee, het moet eruit zegt mijn lichaam, nee, dirigeert mijn lichaam! Waarom Olivier? Waarom wij? Waarom juist na een jaar waarin al zo veel ingrijpende wijzigingen in het leven van mij, Sylvie, Rens, Mees & Olivier gekomen zijn? Waarom gebeurt dit –grrrr!– niet in iemand anders zijn leven? Jaja, je mag een ander dat niet toewensen.. Weet ik allemaal wel, maar wat koop ik daarvoor? Wat koopt Olivier daarvoor?! Waarom hij? Waarom wij?! Waarom zo’n klein lief mannetje van 3 jaar met schattige blonde krulletjes zijn krulletjes afnemen? Waarom zijn wenkbrauwen en wimpers afnemen, zijn hele voorkomen, zijn gezondheid, zijn toekomst? Geef mij daar maar eens passend antwoord op! Een doordacht, onderbouwd antwoord. En toen bleef het stil. Dus..

Maar goed, gelukkig ben ik meer rationeel dan emotioneel ingesteld. Tracht alles wat me overkomt in mijn leven te ontleden in mijn hersenen en me in te leven in alles en ga zo maar door. Zodoende kan ik omgaan met alles wat ik emotioneel meemaak. Hierdoor zie ik het leven positief in. Eigenlijk al van kleins af aan gedaan (vind ik zelf). Weet nog dat er ergens uit een toets in de 6e klas van de lagere school naar voren kwam dat ik taal wiskundig benaderde en wiskunde taalkundig probeerde te ontleden. Rationeel dus. Ik kan veel hebben, maar voel soms (te) weinig, denk ik dan.. Maar afgelopen jaar is me wel duidelijk geworden dat het zo niet altijd werkt. Dat verdriet soms verwerkt móet worden en eruit moet. Dat dat góed is. Dat je daar anders ziek van wordt. Jaja, ik heb het aan den lijve ondervonden, dat je van zorgen en altijd maar doorgaan ziek kan worden. Maar goed, gelukkig wordt je na ziek zijn meestal weer beter.. He Olivier?!

Dus om een lang verhaal kort te maken, ik denk dat het antwoord op de vraag ‘waarom?’ is dat het juist komt doordat hij en wij juist zo sterk liefdevol en toegewijd zijn, dat we het daarom voor onze kiezen hebben gekregen. Wat nu als Olivier geen vechter was? Wat nu als Olivier een papa en/of een mama gehad zou hebben zonder diepgang, zonder inhoud, zonder uithoudingsvermogen? Wat nu als Olivier een paar verwende of mutserige broertjes gehad zou hebben? Dan was het vast anders afgelopen, dan was het verdriet, frustratie etc. hem en ons teveel geworden.

Dan had Olivier het wellicht niet gered. Olivier de bovennatuurlijke strijder!

Maar wij zijn er juist allemaal sterker door geworden, en wijzer, meer bewust van het leven en onszelf.

Pas had ik het met Eugenie over hun namen. In de krant stond dat Mees & Rens een lintje gekregen hebben, voor hun heldendaden. Mees & Rens? Inderdaad, maar ze bedoelen natuurlijk Rens & Mees. Ik ken namelijk geen Mees & Rens. Mees & Rens klinkt niet. Rens & Mees daarentegen juist weer wel. Het zou niet kloppen als Rens Mees zou heten en Mees Rens. Rens zijn naam heeft wat met geld en macht te maken, kostwinner, leider etc. Zie hier ons Rensje! Een 100% match. De doorzetter, de winnaar, de beste (wil hij tenminste zijn..). Zou Mees niet kunnen of moeten zijn.

Mees zijn naam betekent onder meer rijk aan rimpels. Hier komt voor kenners "Henkie de wenkbrauw" weer om de hoek. Hoezo rimpels?! En Mees is gewoon een heerlijk dromerig fladdermannetje, een vogeltje dus. En laat het vogeltje Mees nu net omschreven worden als een ‘klein, weinig schuw zangvogeltje’. In Mees zijn rapport staat ieder jaar keer op keer vermeld dat Mees zo lekker sociaal en gezellig kletst. Mees de weinig schuwe zangvogel dus. Rensje is uiteraard een schat en praat volop, maar ik zou hem niet kunnen omschrijven als 'weinig schuwe zangvogel'. Rens is een winnaar. Wil niet sociaal kletsen, maar zijn gelijk halen. En terecht! De winnaarsmentaliteit druipt van hem af. Dat hij van binnen een piepklein hartje heeft en uiteindelijk het meest gevoelige is van de drie mag duidelijk zijn.

En dan Olivier, zijn naam betekent bovennatuurlijke strijder. I rest my case..

Pff.. Er is zóveel gebeurd het afgelopen jaar, dat ik het zelf soms nog niet helemaal kan bevatten, kan laten bezinken. Er gaat ook nog veel gebeuren. Eugenie gaat in 2011 haar reis maken, die ze direct uitgesteld had toen ze hoorde dat Olivier ziek was. Ze heeft het overigens dubbel en dik verdiend. Tijdens Oliviers ziekte was ze mijn steun en toeverlaat. Mijn dank is groot. Zal weer even wennen zijn, alleen met de kinderen verder, maar ik heb er zin in. Weet dat ik er juist nu meer dan ooit klaar voor ben. Ik kan stellen dat ik in de afgelopen 2 jaren meer geleerd heb over mezelf dan in de 33 jaren daarvoor. Of in ieder geval is het kwartje pas in de afgelopen 2 jaar gevallen.

Maar als ik terugblik op het afgelopen jaar, zijn me ondanks de heftige ervaring, vooral positieve aspecten bijgebleven. Goede vriendschappen zijn verdiept en verrijkt. De richting in mijn leven is duidelijk geworden. Ik ben zeker van mezelf, van mijn leven. Wijze levenslessen zijn geleerd en bijgebleven. De lach is gelukkig gebleven op de gezichten van Rens, Mees en Olivier. Ze weten nu als geen ander dat ze ondanks alles op hun papa en mama kunnen rekenen. Dat mòet ze wel vertrouwen geven voor de toekomst!

Ik heb mede dankzij mijn bazen heel veel tijd met Olivier mogen doorbrengen, zowel in het ziekenhuis als thuis. Ik heb nog nooit zoveel tijd met Olivier alleen doorgebracht als in het afgelopen jaar. Ik heb hem echt beter leren kennen. Ik heb hem zien veranderen van een vermoeid peutertje naar een stoer, energierijk kleutertje. Sinds de kankertumor (letterlijk èn figuurlijk!) uit zijn lichaampje is gehaald, is er een leegte in zijn lichaampje gekomen, die inmiddels gevuld is met één bonk energie en levenslust! Dat wordt nog wat..

Zelfs vandaag, met gekneusde voet (Sylvie is vanmorgen met hem een röntgenfoto gaan maken van zijn voetje, omdat hij was gestruikeld over Saartje de poes) moest hij koste wat kost even naar zijn klas toen hij mee Rens & Mees ging ophalen. Strompelend en wel. Er zijn namelijk pepernoten gebakken op school! En ook al gaat Olivier pas sinds 2 weken naar school, hij laat zich daar niet piepelen. Vandaag zouden de pepernoten namelijk verdeeld worden en Olivier ging dan toch om half 1 even tegen de stroom kinderen in toch snel even naar zijn klas te gaan om zijn rechtmatige pepernoten op te komen eisen.. Gelukkig had zijn lieve juf al een bakje apart gezet voor hem. Hij hoort nu immers volledig bij zijn klas.

Olivier, het ga je goed de rest van je gelukkige leven, dat hopelijk nog heel lang mag duren. Je bent voor mij een erg bijzondere zoon. Je bent wijs en ik heb het afgelopen jaar veel troost van je gehad en heb dingen van je geleerd.

En natuurlijk wil ik bij deze Rens & Mees bedanken voor hun steun, doorzettingsvermogen en onvoorwaardelijke liefde.

Sylvie & Paul, Eugenie, mijn ouders, alle overige opa’s en oma’s, Han & Ilse, Arno & Marjon, Colette & Frank, Paul & Werner, collega’s, vriendjes van Rens, Mees & Olivier, De Bressers, Ingrid & Dennis, mijn hockeyteam, Suus en iedereen die ik hier niet persoonlijk noem, maar natuurlijk wel bedoel, iedereen bij deze ontzettend bedankt voor de steun en jullie medeleven.

Ik zie mezelf nog lopen ergens begin februari 2010 in die lange saaie grijze gang in het Radboud ziekenhuis, richting het Q gebouw. Met de moed in mijn schoenen gezonken. Diep gezonken. Dieper dan diep. Heb die gang daarna nog wel duizend keer gelopen. Naar Olivier toe, of juist even naar de frisse lucht toe, naar mijn oude vertrouwde boom. Ze hebben bij het Radboud een hele fijne boom. Midden op een grasveld, waar je prachtig onder kan zitten als de zon schijnt. Even alles kan laten bezinken. Ik heb daaronder wel duizend keer ‘Who says I can’t get stoned’ geluisterd. Maanden later heb ik dat nummer live meegezongen, zachtjes, op Pinkpop. Dus bij deze, who says I can’t get stoned?! Dat nummer zal me altijd bijblijven. Geeft me tegenwoordig een ontzettende boost met energie. Ieder nadeel heb zijn voordeel. Niet ieder voordeel heb zijn nadeel, andersom geldt het weer wel..

En dan ben ik weer daar waar ik wilde zijn. Op zaterdag 6 februari 2010 liepen een levensbedreigend ziek jongetje, zijn intens verdrietige moeder en haar vriend Paul en een zeer verdrietige vader door die lange, saaie grijze gang, op weg naar hulp. Op dinsdag 9 november liepen een klein stoer en beter jongetje, een groot ziek jongetje (niet levensbedreigend, gewoon algehele lichamelijke malaise) en Eugenie door diezelfde gang naar het Q gebouw. Op weg naar de eerste nacontrole van het kleine ‘genezen’ jongetje. Nu leek de gang anders, mooier, optimistischer, lichter! En warempel, als je maar lang genoeg in een ziekenhuis komt veranderen ze zelfs in ziekenhuizen de saaie grijze gangen..

Maar goed, na een lichamelijk onderzoek mèt bloedprikken, een echo en een thoraxfoto later bleek dat het kleine jongetje ‘schoon’ is. Mooier kan niet. Nu nog ‘eventjes’ volhouden Olivier!

Papa Jaap

1 opmerking:

  1. Prachtig omschreven en ik ben ontroerd van de liefde wat er vanaf spat! Wat een mooi eind van zo'n intens verdrietig begin. Olivier , dat je in je leven maar al het geluk van de wereld mag ontvangen!En heel gezond blijft!
    Mona

    BeantwoordenVerwijderen