Ik wil al zo lang weer schrijven. Ik formuleer de zinnen in mijn hoofd en ik maal weer verder. Nu het goed gaat met Olivier, merk ik dat ik begin te verwerken. Het feit dat Olivier er bijna niet meer was komt elke keer weer genadeloos hard binnen. Ik praat erover met alle mensen om me heen. Steeds weer dezelfde verhalen. Ik draai brabant van Guus helemaal grijs. De melancholie van het liedje voel ik van binnen. Meestal zit ik te huilen in de auto als ik het luister. Dat zijn mijn verwerkingsmomenten. Daarna gaat de knop weer om en ga ik door met de orde van de dag. Ik verwerk geleidelijk en dat voelt goed. Het was een een hel, het afgelopen half jaar, maar we komen er met zijn allen doorheen. Sterker en dichterbij elkaar dan ooit. What doesn't kill you, makes you stronger en dat klopt. Ook al gaat het met vallen en opstaan. Olivier is soms wel erg volwassen geworden voor een 4-jarige en we remmen hem soms wat af. Wees alsjeblieft weer kind en geniet van je mooie jonge leventje. Wees onbezorgd en kind en vrij..klinkt klef, maar het is zo. Ik zal komende week zoveel mogelijk over de afgelopen 3 maanden op proberen te schrijven. Het is zoveel..
Het belangrijkste is dat het goed komt! Enerzijds ongeloof en anderzijds vol vertrouwen. We kijken erg uit naar vrijdag 3 september..Oliviers dag! Ik vrees dat ik de hele dag mijn tranen ga weg slikken. Je kan je niet voorstellen wat het met je doet als er zoiets georganiseerd wordt voor je kindje. Het maakt niet uit wat we doen. Daar gaat het niet om. Het is Oliviers dag en voor mij staat het voor een afsluiting en een nieuw begin. Een begin waar hij zoveel recht op heeft. Tegelijk besef ik dat niet ieder kind die "luxe" heeft. Mijn gedachten gaan regelmatig uit naar het kleine meisje S en haar familie. Ondanks hun eigen immense verdriet leefden ze met ons mee. Hetzelfde engelachtige gezichtje, blonde haren en mooie ogen. Diep respect..
Over naar de gebruikelijke orde van de dag.
Tot snel! Sylvie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten