Donderdag 7 oktober

Nog 2 te gaan...

Afgelopen maandag kwamen Olivier en ik langs het ziekenhuis in Oss en ik zei tegen hem dat het morgen weer chemokaspertjesdag was. Olivier was even stil en zei toen: " Zeg maar niks erover mama, anders kan ik niet lekker slapen."...krak, stuk van mijn hart af...
Oke schat, ik zal er niks over zeggen en als jij er iets over wil weten, mag je het me vragen, afgesproken? Ik probeerde hem hiermee de touwtjes in handen te geven en hem op zijn eigen moment meer informatie te laten vragen. Even later vroeg hij aan me: "Mama, moet ik dan een prikje?" Ik wist wel dat het daar om draaide en vroeg: "Wil je dat wel of niet weten?" Nee, zei Olivier. Ik wil het niet weten.. Olivier wist genoeg en we babbelden weer verder over alledaagse dingen.

Het ging de volgende dag wel erg goed. Olivier zat bij mij op schoot en de kinderarts was allerlei voorzorgsmaatregelen aan het nemen om te prikken. Ik vertelde haar dat Olivier niet vastgehouden hoefde te worden en dat hij heel stil bleef zitten en dat was ook zo. Olivier wilde zelfs kijken naar het prikje en gaf geen krimp. Mijn kleine held! Ben zo trots op hem! Iedereen verbaasde zich over de rust en zelfcontrole van Olivier.

Moest gisteren huilen om de reactie van mijn lieve vriendinnetje Ingrid op mijn schrijven van vorige keer. Ze weet wel wat verdriet is en hoe je als moeder doorgaat. Huilen in de auto en als je op de plaats van bestemming bent, de knop om en voor de kinderen zorgen. Ze kan dit ook prachtig uitbeelden overigens. 7 november hebben we een feestje Ingrid! He, ik zal de uitnodigingen eens gaan maken...

Nog 2 te gaan!

Trotse, emotionele mama.